Smak dzieciństwa jest dla mnie nie tyle smakiem potrawy, co smakiem błogości czasu spędzonego wspólnie w rodzinnym gronie. Pod względem dostępności produktów żywnościowych w sklepach, moje dzieciństwo nie należało do bogatych, z tym większą radością zasiadaliśmy do wspólnego wielkanocnego stołu, przy którym zawsze udawało się skompletować kilka potraw, których smak noszę do dzisiaj. Pierwszą z nich są faszerowane jajka. Tajemnica smaku tkwi nie tylko w składnikach, co w sposobie podania. Po ugotowaniu jajek na twardo należało je przeciąć wzdłuż na pół. Nie jest to prosta czynność, a uszkodzona skorupka psuje cały efekt. Moja babcia potrafiła zrobić to perfekcyjnie, zresztą to ona przyniosła przepis do rodziny. Z przekrojonego i wystudzonego jajka wydłubuje się zawartość, następnie mieli wraz ze świeżą albo mrożoną, pokrojoną drobno natką pietruszki. Przyprawy to sól i pieprz. Do zmieszanych składników dodaje się surowe jajko, jako spoiwo, trochę mąki i bułki tartej. Po wymieszaniu formuje się wkład do połówki jajka i umieszcza delikatnie, aczkolwiek stanowczo, tak żeby wypełnić całą przestrzeń. Następnie faszerowane jajka obsmaża się na patelni (olej i smalec – oba dopuszczalne). Po wystudzeniu przyjemność gotowa. Spożywać można widelczykiem bądź łyżeczką. Nabieranie na sztućca mniejszej porcji umożliwia delektowanie się zarówno przysmażonym wierzchem jak i soczystym wnętrzem. Dla kontrastu smaku proponuję świeże pieczywo z delikatną warstwą masła.
Drugim smakiem dzieciństwa jest ciasto pochodzące z północno – wschodnich Kresów – sękacz. Dziś sękacze są oferowane przez co drugą cukiernię, można nawet kupić ciasto o takiej nazwie w proszku, nie jest to jednak smak, który pamiętam. Tradycyjny sękacz powstaje z masy powstałej z żółtek, mąki, śmietany i masła. W trakcie mieszania tych składników dodaje się stopniowo pianę ubijaną z białek. Jednakże w masie większość powinny stanowić żółtka. Tajemnicą dobrego smaku jest ucieranie ręczne, np. w makutrze. Sękacz nie powstaje w foremce do ciasta ani w blasze. Powinien zostać upieczony w ogniu, a za formę robi stożkowy walec, który obracamy wzdłuż osi nad ogniem. Na rozgrzaną formę, którą należy stale obracać wylewane są małe porcje ciasta, które dosyć szybko się podpieka i wówczas nakładamy następne warstwy. Efektem będzie wydrążone w środku (walec) ciasto, w kształcie stożka. Nakładane po sobie warstwy zobaczymy w przekroju, ciemniejsze wierzchy widocznie odróżniają się od żółciutkiego środka. Sękacz wbrew pozorom nie jest ciastem suchym. Dobrze upieczony nie rozpadnie się podczas krojenia ani nabijania na widelczyk. Ciasto rozpływa się w ustach, a smak podniebienie zapamiętuje na długo. Polecam serdecznie!

Kochana Mamuś, pamiętasz?

Biel starej kuchni, zapach świeżego chleba i ja – przycupnięty na schodku przy drzwiach. Jeszcze wtedy mały, nieporadny, uczący się przy Tobie życia. I Twój śmiech, gdy miałaś dłonie oblepione drożdżowym ciastem, a ja z szybkością jaskółki recytowałem:

„Kochana Mamo, gdy będę duży,
to Ci przywiozę małpeczkę z podróży.
Długim ogonkiem to zwinne zwierzę
będzie za Ciebie zmywać talerze…”

I popatrz tylko, masz już dużego /choć czasem nadal nieporadnego/ Synala. Tylko przeprosić Cię muszę, bo słowa nie dotrzymałem i zamiast obiecanego szympansika przywiozłem synową.
Ale nie o niej dzisiaj mowa. Bo wiesz, pytają mnie, jaki zapach dałaś swemu Gałganowi? A ja nawet specjalnie nie muszę się zastanawiać. To była prawdziwa uczta dla zmysłów powonienia – wymieszały się ze sobą aromaty szczerej miłości, oddania, wrażliwości na drugą Osobę… Uczta z gatunku bezcennych, w restauracji zwanej domowym zaciszem.

Ktoś mnie szturchnął, Mamo… Czas chyba kończyć. Spokojnie, nie zdradzę im Twoich sekretnych przepisów, tak się umawialiśmy. Co by mnie jednak nie zdyskwalifikowali, dopowiem w kilku niezgrabnych zdaniach, że choć włos przypruszony siwizną, pamiętam…

… chleb przygotowywany wspólnie, zapach drożdży pod samym sufitem, a nawet u sąsiada…
… pieczywo obtoczone w jajku, chrupiące pod ostrymi zębiskami /biednie było,ale swojsko/…
… miętowe pastylki, którymi wspólnie z Babcią pomalowałyście mój świat na cukrowo…
… tony placków, zachwycających barwami tęczy…
… i w końcu niezwyczajną zwyczajność oranżady w torebkach, przynoszonej przez Ciebie z pobliskiego sklepiku…
Zbyt wiele tego, zaraz chyba wskoczę za kurtynę przeszłości, bo wspomnienia wyostrzają pragnienia.

Dzieciństwo kojarzy mi się z beztroskimi czasami,

kuchennymi pysznościami- wariacjami.

To kogel -mogel niezapomniany,

jak wtedy smakował ooo rany.

To słodka zupa mleczna z herbatnikami ,

którą zawsze kochana Mama mi przyrządzała,

Gdy ja od dentysty spłakana wracała.

To racuchy z cukrem pudrem i wiśniami,

I pyszny sernik, na którego widok już poruszałam ustami.

To chleb z pomidorem , szczypiorkiem i smalcem,

I umorusanym zawsze wtedy palcem.

Ten chleb to jak pewna miodem płynąca kraina,

którego smaku i zapachu się nie zapomina.

To chleb na każdą porę roku,

idealny do zjedzenia na każdym kroku.

To chleb z pszennej mąki

i ugotowanych kartofli – nie widzę ich rozłąki.

Najsmaczniejsze były kawałki jabłka na tarce starte,

na wierzchu słoneczniki -oh wiele warte.

Najbardziej z białym serem i masłem smakował

a słonecznik w ustach imponował.

Słonecznik był lekko na patelni uprażony,

I w prawdziwym piecu kaflowym pieczony.

To także placki z ciasta na makaron na kuchni kaflowej pieczone,

Ohh te placki są często prze ze mnie marzone.

To dzięki Wam – temu konkursowi do smaków dzieciństwa powróciłam

I tak na chwilę się zamyśliłam.

Ze stołów szybko wszystko znikało,

jak wtedy wszystko beztrosko smakowało-

tego będzie zawsze mi brakowało.

Zapamiętane smaki, zapamiętane wrażenia

BEZCENNE i nie do powtórzenia.

Miałam wtedy 7 lat, ale nie zapomnę tej chwili nigdy i zawsze bedę do niej wracać wspomnieniami…

Obudziłam się wcześniej niż zadzwonił budzik informujacy mnie, że czas do szkoły. Na dworze pięknie świeciło słoneczko i juz wiedziałam, że dzień zapowiadał się ładnie. Słyszałam w kuchni jak rodzice rozmawiali przy stole, a za chwile tato wyszedł do pracy. Mama została sama i zaczęła przygotowywać mi sniadanie do szkoły. Wstałam z łóżka i poszłam do kuchni, aby przywitać się z mamusią, a nastepnie udałam się do łazienki, aby sie umyć. Woda leciała ciepła i przyjemna, więc szybko umyłam zęby i twarz i pobiegłam do pokoju aby sie spakowac i ubrać. Plecak już gotowy, stał obok drzwi, a ja w tym czasie mając jeszcze chwile czasu do wyjścia usiadłam przy stole zjadajac sniadanie. Po śniadaniu ubrałam buty i wyszłam z mamą do szkoły.

W szkole nie mogłam na niczym innym sie skoncentrowac, jak tylko na tym, aby jak najszybciej byc w domu. W taką ładną pogodę chciałam iśc z mama do babci.

Po szkole właśnie ona mnie odebrała… Ucieszyłam sie okropnie, bo bardzo kocham babcię, a ona zaprowadziła mnie do domu.

Gdy weszliśmy na góre poczułam zapach tak piekny, że aż niewiarygodny. Zapach, którego nigdy nigdzie nie spotkałam. I wtedy sie zaczęło… Wiedziałam, że to będzie ten smak… SMAK DZIECIŃSTWA… do którego bedę wracać wspomnieniami, przez moje długie lata.

Były to PLACKI Z CZOSNKIEM

– 1 kg ziemniaków

– mąka

– dwa jajka

– sól do smaku

– czosnek

Ugotowane ziemniaki przecisnąć przez praskę. Dodać mąkę. Moja mama robiła to tak: dzieliła ziemniaki w misce na cztery części, jedna część odkładała na bok i ten „ubytek” zapełnic mąką. Nastepnie dodac jajka i sól. Zagnieść na gęste ciasto. Ciasto dzielimy na małe kawałki i każdy z nich rozwałkowujemy, a nastepnie tniemy na paski i romby. Nastepnie nacinała na plackach krateczkę (co wygladało bardzo ładnie). Następnie smażymy romby z obu stron na głębokim tłuszczu. Przekładamy do dużej miski, gdzie na każdą partię wyciskamy przez praskę ząbek czosnku. Na koniec jeszcze kilka razy przerzucić placki w misce, by dobrze się przemieszały z czosnkiem.

Mama zawsze podawała te placki do zupy ogórkowej, a ich smak do tej chwili pamietam i często robie je swoim dzieciom.

Mamusiu kochana, dzieki Tobie poznałam tyle smaków, tak pysznych, że aż niewiarygodnych. Dzieki Tobie jestem kucharką w swoim domu, bo ty nauczyłaś mnie tyle pięknych i smacznych potraw gotować. To od Ciebie wiem o tych plackach i nie tylko, bo Ty jesteś dla mnie najważniejsza!

Mój smak z dzieciństwa to blok czekoladowy taki zamiennik czekolady. A wiem coś o tym bo wychowałam się w latach gdzie czekolada była na kartki i tęskniło się za słodyczami . A jak już się udało coś kupić to było święto.