OJEJA! Jakie to wspaniałe móc wrócić do czasów dzieciństwa. U mnie nie było szaleństwa, ale wspominam to wszystko z wielką radością bo jedzenie to coś więcej. Jedzenie to również cała jego otoczka, atmosfera i bliscy!!! U mnie najpyszniejszymi rzeczami były naleśniki z waniliowym serkiem homogenizowanym mojej cioci-opiekunki, a po serek zawsze chodziłyśmy wspólnie bo uwielbiałam je wybierać. Każdy miał na sobie inne zwierzątko (nie pamiętam nazwy, ale jaka to była wówczas radość!). Z kolei ulubione śniadanie do dziś – świeża bułka pszenna + serek śmietankowy i świeży szczypiorek. Przysięgam, jem to do dziś. A szczypiorku nauczył jeść mnie mój dziadek jak byłam małą dziewczynką. Siadaliśmy wspólnie na tarasie naszego domku letniskowego, z którego widać jezioro, przy herbacie (koniecznie z syropem malinowym!!) i to było w tym wszystkim najpiękniejsze i… najsmaczniejsze!!! Zieleninę lubię do dziś, kopru nauczyła mnie jeść moja mama przez swoje popisowe danie – jajka w sosie koperkowym z młodymi ziemniaczkami.. ja nie potrafię powtórzyć tego smaku, mimo przepisu ale tak to już jest.. z rąk mamy czy babci etc wszystko smakuje inaczej..lepiej, smaczniej!
Pozdrawiam :)

Zrobili cię z resztek, a jakże cię cenią! Pięknie na patelni cię przyrumienią:) leżąc ochoczo z cebulką przy boku zaprosiłaś ziemniaki dla swojego uroku, jeszcze tylko czekasz na kapustę młodą, będziesz dla głodomorów nie małą nagrodą! ?❤️
Wiwat kaszanko! Smakujesz przednio! Przy tobie inne kiełbasy bledną!!

Kaszanka z ziemniakami i kapustą młodą to zdecydowanie mój zapomniany smak dzieciństwa? herbatka verdin po takim obiedze… Yyyhy??

Jako dziecko uwielbiałam ciepłe mleko z czerstwą bułką lub budyń z sokiem owocowym, smaki które zawsze będą kojarzyć mi się z dzieciństwem. Potrawą której nie potrafię odtworzyć a której smak pamiętam do teraz to jest smak czarniny gotowanej przez moją babcię.

Choć to w większości mama gotowała, to potrawy robione przez tatę bardziej zapadały w pamięć – zapewne właśnie dlatego, że były szykowane rzadziej.
I tak właśnie z mojego dzieciństwa pamiętam robione przez tatę faworki – najlepsze na świecie :)
Nie miały wiele wspólnego z kupnym chrustem – cienkim i łamliwym. Tata robił faworki na grubym cieście, długie na całą patelnię, mocno przysmażone z obu stron, obowiązkowo oprószone cukrem pudrem, świeżo zmielonym w młynku po kawie, więc lekko ciepłym i z charakterystycznym zapachem.
Takie faworki były przez tatę przygotowywane zazwyczaj raz-dwa razy w roku, w czasie karnawału. Pamiętam piętrzący się talerz lub dwa i dym po przypalonej na patelni mące, który pojawiał się pod koniec smażenia. Takie ciepłe faworki, „mięsiste”, na grubym cieście, to było to. Człowiek odgryzał porządny kęs ciepłego faworka, robił głębszy wdech, żeby go ostudzić w buzi, i krztusił się od wciągnięcia gardłem cukru pudru :)
Do dziś żadne inne faworki mi nie smakują. Te cienkie, chrupkie chrusty oblepione cukrem pudrem to zdecydowanie nie ten smak, nie ta faktura, nie to ciasto. Mój mąż zawsze jest zdziwiony moimi faworkami, bo przecież „powinny się łamać w rękach, i czemu są taaaakie grube”. A ja wiem swoje :) Faworki mojego taty są najlepsze. Te, które robię ja – z jego przepisu oczywiście – próbują doścignąć ideał.

W dzieciństwie najbardziej lubiłam lepić pierogi,
Do gotowania same rwały się ręce i nogi,
Czułam się wtedy dorosła jak mama,
Chociaż nie robiłam ich sama,
Od dziecka jest to moje ulubione danie,
Więc bardzo lubiłam pomagać babci i mamie,
Przygotowywanie ciasta, nakładanie farszu,
Było przyczyną radosnego do kuchni marszu,
Największą przyjemność miałam jednak z ich jedzenia,
Które było ucztą dla dziecięcego podniebienia,
Moja babcia była mistrzem tego dania,
Która do perfekcji opanowała sztukę ich idealnego przygotowywania,
Gwiazdka Michellin jej się za te pierogi należy,
Bo nikt nigdy nie zostawiał pełnych talerzy