Dania mojego dzieciństwa
Dania mojego dzieciństwa to dla mnie temat rzeka. Temat, który przywodzi na myśl wspomnienia, wywołując bardzo szeroki uśmiech, ale czasami również nostalgiczne westchnienie oraz takie wprost odczuwalne wszystkimi zmysłami ciepło domowego ogniska. Każdy członek mojej rodziny kojarzy mi się z innym daniem i sytuacją, która miała miejsce. Podczas świąt i spotkań rodzinnych wspominam atmosferę przy stole, opowiadania, klimat, śmiechy, zapachy, aromaty i smaki. Obrazy przelatują mi przez głowę, widzę je jak na ekranie telewizora, ach te wspomnienia … Dania mojego dzieciństwa są dla mnie bardzo ważne, to podwalina mojego gustu kulinarnego, myślę, że właśnie one po części stały się dla mnie bazą rodzinnych dań. Kiedyś już pisałam, że przepisy przekazywane z pokolenia na pokolenie są symbolem rodzinnych tradycji. Dla mnie stanowią niezwykle ważny element kobiecego – naszego domowego świata. Chciałabym bardzo, aby moje dziecko znało rodzinne przepisy i umiało o nich opowiedzieć swoim dzieciom. Wtedy po ugotowaniu czy upieczeniu jakiegoś dania czuć będzie tą wewnętrzną radość i spokój, że jest cząstką rodziny, która trwa już od wielu lat i trwać będzie. Można powiedzieć, że to są właśnie korzenie, a im silniejsze korzenie, tym okazalsze drzewo. Gdy byłam dzieckiem i czasami nocowałam u dziadków, to rano jadłam z nimi śniadania. Dziadek zawsze robił jajecznicę na maśle z kromką pszennej bułki, a babcia bardzo słodką herbatę z „potuptaną” jak to nazywała cytryną obraną ze skórki. Dziadkowie robili też na święta barszcz kiszony, który stał w wielkim garnku na kamiennym parapecie w jednej z kamienic na warszawskiej Ochocie. Puchate racuchy drożdżowe z jabłkami, takie najlepsze na świecie i wspaniałe pierożki z półkruchego ciasta francuskiego. Babcia smażyła chałkę na maśle, wcześniej znużoną w mleku i obtoczoną w jajku. Pamiętam kilkadziesiąt dań od tak, na wyrywki! Zapach unoszący się po kuchni, telewizor z kineskopem ze stojącą na mim muszlą, choinką przybraną wielkimi bombkami, to właśnie klimat, który pamiętam z mieszkania moich dziadków. Mama mojego taty kojarzy mi się dla odmiany z kuchnią opalaną drewnem na warszawskim Grochowie, z zupą owocową, pierogami z jagodami, owocami, ciastem, tak bardziej na słodko. W czasach, gdy wszyscy żyli i spotykaliśmy się podczas wspólnych kolacji, uroczystości imieninowych czy urodzinowych, to ja nie jadałam dań wytrawnych, ponieważ jako dziecko wolałam wszystko na słodko. Ale pamiętam babcine gruszki w occie z cynamonem. Oj tak. Słoiki z gumką i drucikiem stojące w spiżarce, w takiej zimnej szafce pod oknem. Te śliwki w occie z pestką i marynowane grzybki. Jakieś gulasze, mięsa i ziemniaki posypane koperkiem. Moja mama gotowała dla mnie to, co lubiłam najbardziej. Kluski w różnych postaciach, naleśniki, kopytka, śląskie, leniwe, pyzy. Kluski kocham po dziś dzień! Kuchnia mojego dzieciństwa była bardzo mięsna, mimo faktu, że mięso w sklepie było jak na lekarstwo. Pamiętam żeberka duszone, boczek pieczony, karkówkę, kotlety schabowe, zrazy zawijane, sznycle i gulasze. Wątróbkę, cynaderki, duszone żołądki. Mięso z zupy oraz wielgachny pasztet domowej roboty, który mieliłyśmy w maszynce na korbę cztery razy. Mama mówi, że te mięsne rarytasy były głównie przeznaczone jako dziecka, chociaż ja i tak zawsze wolałam kluski, ryż i makaron :) Mięso zostawało na talerzu. I właśnie kluski wspominam „najpyszniej”, takie posypane serem i polane bułką tartą uprażoną na maśle. Albo odsmażany chleb na patelni z solą. Koniecznie kluski odsmażane, ziemniaki smażone, makaron, leniwe po których można było iść spać od razu. To jedno z tych dań, które ma bardzo trafną nazwę :) Ciasto pleśniak i murzynek, kompot z truskawek, kalafior gotowany na obiad. Można długo wymieniać!
Siostra mojej babci, u której byłam kilka razy jako dziecko z okazji jakiś uroczystości, kojarzy mi się z jajkami faszerowanymi, normalnie od razu widzę jajka i obraz wiszący na ścianie przedstawiający poległego żołnierza podczas wojny. Zapach masła i szczypiorku z jajek unosił się w całym pokoju. Mój wujek, którego bardzo kochałam jako dziecko, robił bigos (już bardzo dawno nie ma go z nami), taki klasyczny polski bigos. Z wędzonką, wkładką mięsną i przyprawami. I jak w filmie „Miś” był albo bigos, albo kapuśniak zależnie od ilości dodanej wody z czajnika. Ale wujek kojarzy mi się najbardziej z lodami, z ciastkami z migdałami w czekoladzie. Z gorącą czekoladą i watą cukrową, lizakami i cukierkami. Czasami wujek zabierał mnie do kawiarni, na lody, na ciastka. Jechaliśmy wtedy autobusem na ulicę Nowy Świat do cukierni, albo do Wedla, albo do zoo albo w inne miejsca. Wracałam przejedzona słodyczami, z kwiatkiem w ręku i szerokim uśmiechem na twarzy. To właśnie od wujka dostawałam pierwsze kwiaty na dzień kobiet, urodziny i imieniny. Pamiętam śliczne hiacynty, żonkile w doniczkach. I smak słodyczy :) Bo dzieciaki to kochają najbardziej! Była też Coca-Cola, a jakże i to z Pewex’u. Tym młodszym wyjaśnię, że to były takie sklepy z artykułami importowanymi, wyższego dobra jak napoje, słodycze, ubrania i buty :)
Racuchy z jabłkami
Czy znacie kogoś, kto nie lubi pysznych, puchatych racuchów przepełnionych jabłkami na talerzu? Ja mogę zjeść ich całą górę. Jak widzę dzieciaki mają jeszcze większe możliwości niż ja, dlatego, gdy robię racuchy musi ich być dosłownie cała góra! Takie racuchy robiła moja babcia, robiła też moja mama, robię teraz ja. Mam nadzieje, że moje dziecko również, gdy dorośnie będzie robiło takie racuchy z jabłkami dla swoich dzieci.
Składniki na: Racuchy z jabłkami
• 500 ml kefiru zwierzęcego lub roślinnego z przepisu na Sojowy kefir roślinny lub jogurt kokosowy. Może być też mleko.
• 400g – 450g mąki pszennej. Dla osób na diecie bezglutenowej może być mieszanka bezglutenowa chlebowa (sprawdza się świetnie) lub 200 ml mąki ryżowej białej + 100 ml mąki wyżowej pełnoziarnistej + 100 ml skrobi.
• 50g drożdży świeżych.
• 2-4 jabłka lub więcej jeśli wolicie.
• olej do smażenia.
• cukier puder do posypania.
Przygotowanie dania: Racuchy z jabłkami
1. Mleko, kefir lub jogurt mieszam z drożdżami do połączenia się składników. Dodaję troszkę mąki i zostawiam na 10 minut.
2. Jabłka obieram, kroje na kawałki. Delikatnie mieszam z ciastem.
3. Do miski wsypuje mąkę, dodaję mleko, jogurt lub kefir z drożdżami i wyrabiam w miarę lekkie ciasto. Robię to przy pomocy miksera z hakiem lub drewnianą łyżką. W razie potrzeby dosypuję trochę mąki lub dodaję mleka. Wszystko zależy od tego jak wilgotna jest mąka. Na koniec dodaję rozdrobnione jabłka, mieszam ponownie i odstawiam na 20-30 minut.
4. Gdy ciasto znowu lekko podrośnie, podgrzewam na patelni olej, nakładam porcje ciasta i smażę na małym gazie. Po kilku minutach przekładam placki na drugą stronę, powinny bardzo urosnąć. Zdejmuję placki z patelni, posypuję mocno cukrem pudrem i podaję natychmiast, bo nie ma na co czekać :)
5. Czasami wolę mniejszy gaz oraz żeby się dokładnie upiekły i jeszcze podrosły na patelni.
6. Podaję od razu, na ciepło z cukrem pudrem.
Makaron z białym serem
To było jedno z moich ulubionych dań. Mimo, że byłam dzieckiem nie miało znaczenia, czy makaron jest w kształcie rurek, świderków czy spaghetti. Największym rarytasem był oczywiście makaron domowy, no ale nie był naszym codziennym makaronem.
Wracając jeszcze do kształtu makaronu, jako matka sama doskonale wiem, że to kształt makaronu w dużej mierze wpływa na decyzję dzieci, czy danie jest smaczne czy nie. Przyznaję się od razu, że ja nie rozumiem tego fenomenu :) Na wszelki wypadek zawsze pytam, który makaron ugotować!
Składniki dania: Makaron z białym serem
• 500 g makaronu pszennego lub bezglutenowego
• 300 g białego sera krowiego, owczego lub sera roślinnego lekko zakwaszonego
• 250 ml – 1 szklanka bułki tartej pszennej lub bezglutenowej
• 100-150 g masła, oleju lub margaryny bezmlecznej
• sól i cukier do posypania lub gęsta śmietana
Przygotowanie dania: Makaron z białym serem
1. Makaron gotuję w osolonej wodzie.
2. Ser biały rozdrabniam widelcem.
3. Na suchej patelni prażę bułkę tartą, gdy stanie się złota, dodaję masło i mieszam do rozpuszczenia i połączenia.
4. Makaron wykładam na talerz, posypuję serem i polewam bułka tartą z masłem lub olejem.
Ziemniaki smażone
Przygotowywane były tego samego dnia lub na drugi dzień, gdy zostały nam ziemniaki. Ponieważ do przygotowania ich potrzebne było znacznie mniej oleju, dlatego ziemniaki smażone zastępowały w naszym domu frytki. Często obierałam z mamą garnek ziemniaków, żeby ugotować je tylko z przeznaczeniem na odsmażane ziemniaki. Wszyscy na nie czekaliśmy, były wspaniałe, dosłownie najlepsze na świecie, zaraz po makaronie smażonym na maśle :D
Składniki na danie: Ziemniaki smażone
• ziemniaki ugotowane
• olej do smażenia (może być olej + masło)
• sól i przyprawy do smaku
Przygotowanie dania: Ziemniaki smażone
1. Ziemniaki obieram, gotuję w osolonej wodzie. Odlewam i studzę. Najlepiej wstawiam na kilka godzin do lodówki. Powinny być bardzo zimne, wtedy zachowają kształt podczas smażenia i nie lepią się do patelni.
2. Na patelni rozgrzewam olej (można dodać też masło, jeśli chcecie). Ziemniaki kroję w grube plastry i układam ostrożnie na patelni. Smażę na dużym gazie. Gdy staną się złote delikatnie przekręcam je na drugą stronę i smażę dalej.
3. Wykładam na talerz, posypuję solą i podaję.
*****
Zapraszam na KONKURS :)
Napisz „Jakie dania swojego dzieciństwa wspominasz”
Każda osoba może udzielić kilka odpowiedzi, które należy zamieszczać w oddzielnych komentarzach (zgłoszeniach) tak, aby było widać, za którą odpowiedź dana osoba biorąca udział w zabawie, została nagrodzona.
Zawsze uwielbiałem ciepłe, chrupiące bułeczki. Kiedyś nie było tosterów czy opiekaczy a kupić ciepłą, chrupiącą bułkę i jeszcze donieść ja w takim stanie do domu nie należało do najłatwiejszych. Dlatego też moja babcia nakłuwała taką bułkę na widelec i opiekała mi ją nad palnikiem maszynki. Bułka była cieplutka i bardzo chrupiąca. Po takim opieczeniu szybko przekrawała bułeczkę i smarowała masłem które niebiańsko się rozpływało.
Bardzo dziękuję za ten konkurs, ponieważ w dobie obecnej cywilizacji, pośpiechu, opiekaczy, tosterów i innych gadżetów zapominamy jak radziły sobie nasze babcie i mamy. Poza tym pozwolił mi przypomnieć sobie o tym świetnym sposobie na pyszną bułkę, którą jutro na pewno zjem! :-)
Pozdrawiam!
Daniem, które z dzieciństwa pamiętam najbardziej, jest smażona wątróbka ze złocistą cebulką, tłuczonymi ziemniakami i ogórkami octowymi. Pamiętam, że często, gdy tata przyprowadzał mnie z przedszkola, w domu już od progu witał mnie ten specyficzny zapach. Większość dzieci nienawidzi wątróbki. Ja ją u w i e l b i a ł a m. Mimo że na dzień dzisiejszy nie jadłam jej już prawie 11 lat (z przyczyn zarówno zdrowotnych, jak i moralnych zdecydowałam się przejść na dietę pescowegetariańską), to nadal pamiętam jej smak, tak jakbym jadła ją wczoraj. Pamiętam starodawne białe talerze przyozdobione malunkami, na jakich wówczas jadaliśmy. Pamiętam głos mamy mówiący, że muszę zjeść wszystko z talerza, żeby zobaczyć, jaki mam na spodzie obrazek. Pamiętam mojego brata, który siedząc przy stole obok mnie krzywił się i mówił, że mu nie smakuje. Pamiętam, że ja zawsze prosiłam o dokładkę i zawsze ją dostawałam. To były naprawdę piękne czasy ;-) Choć wątróbki prawdopodobnie nie zjem już nigdy, jej smak zapamiętam na zawsze.
Smaki mojego dzieciństwa to: kaszka manna z owocami lub sokiem malinowym, kakałko :D, zupa owocowa w przedszkolu, guma do żucia Donald i Turbo, tarte jabłka z cukrem :)
Witam może nie danie ale pieczone ziemniaki z ogniska po wykopkach do tego masełko nie ma nic lepszego .To właśnie zapadło mi w pamięci z dzieciństwa.
Danie mojego dzieciństwa to po prostu zupa mleczna z zacierkami robiona przez moją Babcię. Niestety, jest to danie nie do podrobienia!
„Zupa nic” :) Pyszna słodka zupka z mleka z cukrem, wanilią i żółtkiem. A na wierzchu lekkie chmurki z ubitego z cukrem białka.
„Danie” z mojego dzieciństwa, które powstało przypadkowo i nie jest wcale dobre, ale opowieść o nim do dziś rozbawia wszystkich słuchających do łez. Moja mama przed wyjściem do pracy szykowała mi śniadanie, akurat miałam fazę na chleb z miodem rzepakowym. Budziłam się i w kuchni czekał talerzyk z kromką chleba posmarowaną miodem. Pewnego dnia tatuś myśląc, że to chleb z masłem, a nie z miodem powiedział: „posmaruj sobie wątrobianką”. A że tatusia słuchać trzeba, zrobiłam jak kazał! Chyba byłam bardzo zaspana i zapomniałam, że to miód :) Ale była jazda jak ugryzłam tą oryginalną kanapkę! Nie dało się jeść! Próbowałam wcisnąć ją bratu, który zjadał dosłownie wszystko, ale tym razem nie dał się. No i co… tatuś był po nocce, zmęczony i zniecierpliwiony, czekał aż zjemy i pójdziemy do szkoły a on spać. Nie chciałam tatusia denerwować i chcąc nie chcąc zjadłam to coś ;)
Ja wspominam bliny które robiła mi i mojemu rodzeństwu nasza babcia. Najbardziej lubiłam je jeść maczane w prawdziwej śmietanie własnoręcznie robionej także przez babcie.
Smakiem mojego dzieciństwa są absolutnie zacierki albo lane kluski na mleku. Uwielbiałam (i dalej mi to zostało) wszelkie mleczne zupy, kaszki czy owsianki na śniadanie. Jednak zacierki na mleku to mój faworyt. Dawno ich nie jadłam, ale muszę poprosić mamę, jak przyjadę, żeby mi zrobiła takie jak wtedy, gdy byłam mała.
Wspominam smak Bułki namoczonej z ciepłym mleku z odrobiną cukru. Przyjemny ciepły płyn ze słodka bułeczką. Bardzo lubiłam także starte jabłko ugotowane z kaszą manną, budyń waniliowy z odrobiną słodkiego soku z malin. przysmakiem w upalne dni stawała się zupa owocowa która sprytnie gasiła pragnienie i apetyt.
Jeśli chodzi o słodkości to przede wszystkim ciastka w postaci orzechów z kremem czekoladowym w środku. Robione w takiej specjalnej maszynce i opalane nad palnikiem gazowym. Ech niech te czasy wrócą.