Pytasz o smaki dzieciństwa??
To ja opowiem Tobie pokrótce,
Jak siadam na schodach w rodzinnych progach ,
Głowa opada , przymykam powieki,
Wtedy jak przez sen widzę wszystko,
Choć minęły już wieki.
Mała dziewczynka z uśmiechem na twarzy, coś śpiewa coś nuci, czasem się smuci.
Jest przy niej babcia, co często gotuje,
Dla swej wnusi wszystko przyszykuje.
Lecz babcia wcześniej zawoła ,
Kochana dziecino choć najpierw do kościoła.
Z powrotem szybko do domu, bo ślinka leci
Na ten rosołek z kluseczkami,
Który uwielbiają wszystkie dzieci .
A gdy przeminie dzień i księżyc zaświeci,
W ciepłym łóżeczku kładą się dzieci.
Jest przymie babcia , która pilnuje
Aby swej wnusi przyśnił się czerwony kapturek.
Nagle sen pryska,
Wracasz na ziemię…
Nie ma już babci , odeszła…
To tylko wspomnienie…
Dzieci wołają mamo czas podać obiad do stołu,
Nie umiem jednak ugotować takiego rosołu …
Dla kochanej babci Zosi

Niosły mnie szybko ze szkoły do domu moje nogi kiedy na stole czekały babcine leniwe pierogi doprawione masełkiem lub bułką tartą polane śmietaną mogłam je jeść o każdej porze wieczór w południe i rano

Gdy wracam wspomnieniami do dzieciństwa, od razu raduje mi się buzia.
Bo najlepsze danie jakie wtedy jadłam to parówańce z truskawkami, lub jagodami. W wykonaniu mojej kochanej babci.
Do tego jeszcze śmietana, też przez babcie zrobiona.
Pyszne to było danie.
Takie inne niż wszystkie.
Fakt, że sezonowe.
Ale zawsze wracam do niego z sentymentalnymi wspomnieniami.

Smakiem mojego dzieciństwa są pierogi ruskie mojej babci. Chyba zawsze cieszył nas fakt, że na obiad będą pierogi. Jest w nich coś niesamowitego i chociaż można powtórzyć przepis to przypuszczam, że nigdy nie będą smakować tak samo, gdyż nie to już nie są te same wspaniałe okoliczności, gdy po szkole delektowaliśmy się pierogami i kłuciliśmy się z kuzynami kto dostanie więcej skwarków.

No cóż…smaków w moim dzieciństwie było wiele za sprawą mojej babci…zupa budyniowa, którą każdego ranka przed wyjściem do szkoły babcia wpychała mi łyżkami, ponieważ byłam niejadkiem…mega ilości jagód, które kazano mi pochłaniać ze względu na wadę wzroku… babcine zupy które uwielbiałam i do dziś pozostałam ich wielbicielką no i oczywiście placki ziemniaczane z cukrem, które jadało się w domu i były niezwykłym rarytasem, na wakacjach nad morzem i w górach bo do dziś przecież można je kupić w Zakopanem na papierowej tacce i kiedy tak ją trzymam przypomina mi się dzieciństwo, to nic nierobienie, wariowanie i śmiechy każdego wieczoru bo zazwyczaj o tej porze miewałam głupawkę ale pamiętam do dziś jeden znienawidzony smak dzieciństwa…mama totalnie nie potrafiła tego przyrządzać, z wyglądu brało mnie na mdłości a co dopiero w smaku ale mama byłą uparta strasznie i nie znosiła chyba zbyt dobrze porażki więc postanowiła mnie ukarać odgrzewając znienawidzony smak obiadu kilkanaście razy w tym dniu… myślała, że mnie złamała, może i dobrze bo siedziałabym przy talerzu chyba w nieskończoność ale za to sprawiła, że ten okropny smak towarzyszył mi do ukończenia moich 26 lat…dlaczego do takiego wieku? dlatego, że przełamały mnie Wasze blogi, Wasze przepisy i to Wy mnie zainspirowałyście bo tak strasznie nie mogłam uwierzyć, że jadacie to świństwo i tak bardzo nie mogłam Wam ufać, że może Wam to smakować, że postanowiłam wykorzystać jeden przepis, który totalnie był niewypałem i wtedy już prawie krzyczałam, że „kłamiecie” na tych Waszych blogach ale ponieważ przepis należał do słodkich uznałam, że trzeba spróbować wytrawnie, pikantnie, czosnkowo i to był strzał w dziesiątkę bo ONA ta paskudna z dzieciństwa DYNIA okazała się wspaniałym warzywem, który pokochałam w ostrej zupie z krewetkami i od niej wszystko się zaczęło! kolejnym strzałem było ciasto francuskie z mirabelkami i dyniowym mascarpone a następnie dyniowo jabłkowa szarlotka z orzechową kruszonką do której wzdycham:)