Moje wspomnienie z dzieciństwa to na pewno frytki, które były robione przez naszą rodzinkę, wszyscy byli zaangażowani w robienie frytek, ja z siostrą obierałyśmy ziemniaki rodzice kroi i smażyli na głębokim oleju w specjalnym garnku do tego przeznaczonym, To był rarytas.

J z dzieciństwa pamiętam budyń z sokiem malinowym to nagminnie nam dawali w szkole na podwieczorek , pamiętam też vibowit i visolwit jadło się palcem z torebki chyba nigdy nie rozpuszczałam ich w wodzie a wcinałam aż mi się uszy trzęsły, pamiętam też oranżadę w torebce foliowej do której wbijało się słomkę szał w tamtych czasach , chleb ze śmietaną i cukrem ? te smaki utkwiły mi w głowie jako największe rarytasy tamtych lat ? mleko słodzone, siorbane z tubki bez ograniczeń.Pamiętam jeszcze takiego wafelka (nie wiem jak się pisze) kuku-ruku :))) i gwiazdki z Milky Way już teraz nie do kupienia.
Jeszcze była czekolada gorzka wedla, nazywała się jedyna i była w takim czerwono jasnym (biały, może beż) opakowaniu ,jeszcze te chrupki miło wspominam ? nie wiem czy jeszcze są Flipsy.Pamiętam cieple lody (u nas mówiło się na to murzynki),lizaki Barbie z gumą do żucia.Zupa owocowa babci (jagodowa lub wiśniowa) z kluskami.Lizaki smoczek i taki zegarek z cukierków pudrowych .
Ale się teraz rozmarzyłam wciągnęłam się na maksa w dawne smaki z dzieciństwa.
Pamiętam jeszcze gumę Donald zbierało się historyjki i pamiętacie takie gumy kulki na paski różne kolory chyba z 20 szt.Jeszcze guma turbo do żucia.No i ważna sprawa saturatory na ulicach można było się napić wody z sokiem a potem też pamiętam syfony na naboje miałam w domu dwa takie syfony. hahah i jeszcze był lizak gwizdek no i taka czekolada co strzelała w buzi, jeszcze takie cukierki dumle potem zniknęły szybko z rynku. Jeszcze robiło się takie szyszki z ryżu preparowanego i mleka zagęszczanego ale nie pamiętam przepisu ale smak pamiętam.Pamiętam jeszcze takie lizaki okrągłe z kwiatkiem w środku.No a największym hitem to był kogel mogel długo się robiło pamiętam i nikt nie chorował wtedy na salmonellę a jak się chciało zmienić smak to dodawało się kakao. No i jak chora byłam to mama robiła mi taki syrop z cebuli ( cebula drobno pokrojona zasypana cukrem to wszystko do słoika aż sok puszczała cebula i się to piło jako syrop).slonecznik jedzony masowo i smiecenie jego lupkami wszedzie, oranzade w szklanych butelkach z kapslem.Jeszcze Multisanostol w butelce mam dawała zawsze na łyżce pamiętam a śmietana w dużych butlach z pomarańczowo-srebrną nakładką i mleko-z zieloną a te butelki były z kaucją i ze śmietany były najdroższe.
Były jeszcze takie cukierki landrynki malinowe nie pamiętam niestety jak się nazywały.
Pyszny okrągły gorący chleb kupowany w kolejce ogromnej u prywaciarza.To były piękne czasy i te wszystkie nowości smakowe szkoda że już tego nie ma.
Oj teraz wspomnienia wróciły rodzina się poruszyła w domu rozmowa nabrała rumieńców ale w sumie wymieniamy już wszystko co napisałam. To były fajne czasy sporo słodyczy można było też kupić w Pewex ale to już inna para kaloszy.
Teraz mi się jeszcze przypomniało że hitem była wata cukrowa no i obowiązkowo we wszystkich świętych mama kupowała mi obwarzanki na sznurku które wieszało się na szyję.
A pamiętacie bułkę z białym serem i z dżemem oj ja pamiętam babcia mi zawsze robiła na śniadanie.

Nie miałam babć piekących chleb, obie pracowały, ale często opiekowały się mną i bratem w czasie choroby. Był to przeważnie czas lepienia pierogów z mięsem, smak tego mięsa pamiętam do dziś. Tak samo nie zapomnę wyjadania parzącej wręcz masy na ciasteczka owsiane. Cudownie czekoladowa brudziła buzie i palce.
Po chleb chodziliśmy do pobliskiej piekarni i kończyło się zawsze tym samym, jeszcze ciepły bochenek wracał bez dwóch przylepek oberwanych zaraz pow wyjściu ze sklepu.

I był też rodzinny wyjazd w Bieszczady na dodatek zimowa porą. My mieszczuchy rzadko jeździliśmy w góry a tu przywitał nas śnieg i muflony ? były ogniska z kiełbaskami ale to nie ich smak pamiętam. Mieszkaliśmy w ośrodku wypoczynkowym gdzie również jadaliśmy i któregoś pięknego dnia na deser podano COŚ, tak jakby bułę drożdżową, przygotowywaną na parze z truskawkowym sosem, teraz myślę, że były to pampuchy. Ale to był smak!!!
A potem oboje z bratem zachorowaliśmy na grypę żołądkową. Leżeliśmy w łózkach, mama czytała nam „Sceny z życia smoków”, kiedy wracaliśmy już do domu nafaszerowana zostałam aviomarinem jak zawsze. Pamiętam, że w czasie drogi obudziłam się niesłychanie głodna. I nigdy w życiu mi tak nie smakowała kanapka z kiełbasą szynkową! ach co to była za kiełbasa!
wspomnień kulinarnych mam mnóstwo ale te chyba są najsilniejsze ?

Moje wspomnienia z dzieciństwa to bratkartofle i ajerkuchy z bratrury. Smażone ziemniaki były często robione u babci na piątkowy albo sobotni obiad. Mówiła o nich po śląsku właśnie bratkartofle, nigdy smażone ziemniaki. Nazywała je tak z niemieckiego, którego używała pamiętając go jeszcze z dzieciństwa. Ziemniaki najczęściej były tylko z cebula i sadzonym jajkiem i domowym kwaśnym mlekiem. Było to najlepsze jedzenie pod słońcem. Czasami były robione na bogato np przy świniobiciu, wtedy dodawała do nich boczek, podgardle wędzone albo swojska kiełbasę. I tak je zapamiętałam i takie robię do tej pory swojej rodzinie.
A ajerkuchy to po śląsku placki takie naleśnikowe i jest to smak rowniez smak mojego dzieciństwa. W każdy piątek, gdy byłam dzieckiem te placki czekały na mnie u babci na wsi, zrobione z domowego mleka prosto od krowy, z wiejskiej śmietany i domowego sera. Upieczone na starym piecu węglowym czekały w cieple w bratrurze, czyli piekarniku. I tak były przez nas nazywane. Dziś nie mamy już pieca węglowego ani typowej bratrury, trudno tez mieć taki jak wtedy domowy, prawdziwy ser i tłuste mleko od krowy, ale ja nadal robię mojej córce takie placki i jest to namiastka naszej przeszłości.

Spiżarnia obok garażu, w piwnicy. Piec, do którego Babcia właśnie podkłada drewno, nucąc razem z wnuczką „Z popielnika na Wojtusia iskiereczka mruga…”. Przy ścianie stoi stół pokryty ceratą w biało-czerwoną kratę. Wokół półki pełne przetworów. Babcia sięga po sok malinowy z owoców, które latem zbierały razem z wnuczką w lesie. Teraz obie wracają na górę, do domu. Gaszą światło.
*
Przestronna kuchnia w Babcinym domu na wsi. Ogromny blat przy wielkim kuchennym oknie. Na blacie siedzi mała Natalka. Babcia zebrała w sadzie jabłka i przyniosła z ogródka marchewki. Rozstawia i podłącza sokowirówkę. Będzie sok. Pierwszą szklankę dostaje Natalka. Za chwilę po soku zostają jedynie pomarańczowe wąsy pod noskiem dziewczynki.
*
Niedziela, południe. Czas na śniadanie wujka Tomka. Wujek robi sobie kanapki z boczkiem i musztardą. Idzie do pokoju i siada w fotelu. W telewizji zaczyna się animowana bajka „Asterix i Obelix”. Przybiega Natalka. „Ja też mogę taką kanapkę?”
*
Babcia wraca rano ze sklepu. Wyjmuje z torby zakupy. Natalka pilnie jej towarzyszy. Za chwilę będzie śniadanie. Babcia kupiła Natalce serek wiejski i świeżą bułeczkę.
*
„Natalciu, co dziś będziesz jadła na śniadanko? Może jajko na masełku?”, pyta Babcia. „Tak. I chlebek z masłem”, odpowiada Natalka.
*
Natalka i Agata bawią się na podwórku z koleżankami „zza płotu”. Nagle przybiegają do domu. „Babciu, zrób nam kanapki z masłem i z solą, i z przykryciem!”.
*
Natalka schodzi na dół do Babci. Dziadek szykuje sobie śniadanie: kanapki z pasztetem i ogórkiem kiszonym. „Ty też przyszłaś na paszteta?”, pyta.
*
Natalka z Agatą wybierają się do Babci na parę dni. Każda z nich tworzy koślawymi literkami i z błędami ortograficznymi listę tego, co by chciała do jedzenia. „Pod żadnym pozorem kotlety mielone”, pisze Natalka. „Ciasto różowe. Kluchy na parze”.
*
Biblioteka. Natalka przyjechała z Babcią autobusem szkolnym do pracy – do biblioteki w szkole. Chodzi między półkami pełnymi książek, rysuje na szarym, wielkim papierze, a gdy zachodzą uczniowie, chowa się pod biurko Babci. Na drugie śniadanie Babcia przyrządza jej twarożek ze śmietaną, cukrem i kakao. Panie bibliotekarki, koleżanki Babci, podziwiają narysowane przez Natalkę wielbłądy.
*
Wieczór. Dziadek smaży na kolację cebulę ze skwarkami. Po całym domu rozchodzi się charakterystyczny zapach. Natalka z Agatą zbiegają po schodach na dół. „My też chcemy trochę!”

——-
To właśnie smaki mojego dzieciństwa. Ponoć jako mała dziewczynka jadłam z każdym po kolei – z rodzicami, dziadkami, wujkiem. Miło jest powspominać takie niewyszukane, a mimo to najlepsze smaki świata.