Wychowałam się na wsi, w tygodniu gotowała nam babcia o 10.30 wychodziła z domu po koperek na zupę, a że miała duszę romantyka, wchodząc na poletko pełne nagietek i słoneczników często zapominała, że trzeba wracać, więc na nas spoczywało palenie w piecu. Kiedy miałam 9 lat nauczyłam się obierać ziemniaki i dziadek twierdził, że dostał najlepszy obiad pod słońcem i „z głodu już nie umrze” – ziemniaki z kwaśnym mlekiem. Ale kiedy babcia już gotowała to robiła najlepsze ruskie pierogi, farsz podjadałyśmy z siostrą pełnym łyżkami. Kurczak zapiekany z wątróbką do tego buraczki na ciepło , hmmm pycha. Babeczki kruche z owocami, szarlotka z kwaśnej renety, sernik gotowany długo na piecu z polewą czekoladową (oblizywanie łyżki drewnianej pamietam do dziś ). Uszka z barszczem , które babcia zawsze robiła na Barbórkę dawały przesmak wigilii. U drugiej babci zawsze można było liczyć na pyszne racuchy z jabłkami, kruche ciasto z rabarbarem. Pamiętam do dziś smak, kromki z kwaśną śmietaną z poziomkami. Smak kaszanki, pasztetu domowego, kiełbaski, zapach świniobicia to coś czego nie da się zapomnieć. Pamiętam jak czekałyśmy na przyjazd Cioci z Lublina jej rurki z kremem, ciasteczka orzeszki, krówki gotowane na piecu to była poezja. Uwielbiałam podjadać kogielmogiel kiedy babcia robiła nam przepyszne omlety. Moje dzieciństwo to mnóstwo pysznych wspomnień , chciałabym przekazać je swoim dzieciom. Obiady niedzielne to wyszukane pomysły mojej mamy, zawsze gotowała pysznie, sporo się od niej nauczyłam. Rosół z domowej kury z warzywami z własnego ogródka makaron ręcznie robiony do tego świeża pietruszka. Nie było weekendu bez pysznego ciasta, pleśniak, tasiemiec, ambasador wspólnie spędzony czas na rozmowach, filmach bez pośpiechu, internetu to coś czego zdecydowanie mi dziś brakuje, na szczęście są wspomnienia.

I ostatnie ze smaków dzieciństwa to oczywiście wylizywanie do czysta miski, po kremie kakaowym do andruta czyli popularnego Pischingera. Oczywiście mama zawsze robiła na mleku w proszku i było mniam mniam

Z czasów mojego dzieciństwa najlepiej wspominam zupę rybną z karpia. Pamiętam ten zapach gotującego się wywaru, klimat świąteczny, kolędy w tle i strojenie choinki, bo zawsze jedliśmy ją raz w roku. Był to taki nasz rodzinny odpowiednik tradycyjnego barszczu wigilijnego, który pojawia się w domach w tym pięknym okresie. Już jako mała dziewczynka lubiłam pomagać mamie w kuchni, a przede wszystkim podjadać to, co tam się znajdowało! Zawsze siedziałam na parapecie, pod nim znajdował się blat kuchenny i tam mama przygotowywała najróżniejsze dania, a ja patrzyłam, pomagałam i kosztowałam. Stamtąd rozciągał się widok na cała kuchnię, może niewielką lecz dla „małego potworka” była ogromna. I właśnie z wspomnianego parapetu patrzyłam na gotujągą się na gazie zupę rybną. Ciągle się śmiałam i krzyczałam „ona na mnie patrzy, ona na mnie patrzy!”, bo wywar gotowany był z głów karpia. Później zabieraliśmy szczątki ryby na działkę oddaloną kilka kilometrów od mieszkania i tam karmiliśmy nimi bezdomne koty, które tam nas odwiedzały. To była radość! Czułam się taka dumna, że karmię kociaki i robię coś dobrego. Do dnia dzisiejszego to wspominamy, a ja patrzę na okienny parapet i ciąglę się zastanawiam, jak ten czas zleciał i kiedy ja tak szybko urosłam…

Pewnego razu, w odległej krainie Domolandii, dwie małe księżniczki postanowiły wyruszyć w podróż. Beztrosko przechadzały się ścieżkami, podziwiając otaczającą ich roślinność – ogromne zielone krzewy, wysokie trawy i kolorowe kwiaty. Rozmawiały z drzewami i śpiewały z nucącymi radosne melodie słowikami. Wtem na ich ścieżce stanął stary mędrzec i rzekł „Przepuszczę Was dalej, ale musicie wykonać zadanie. Idźcie do tamtej chatki. Znajdziecie tam wróżkę, która potrzebuje Waszej pomocy przy swoim eliksirze. Po drodze zbierzcie potrzebne składniki – kilka marchewek, natkę pietruszki i korzeń selera.” Księżniczki, postanowiły podjąć się zadania, bo były bardzo odważne, i wyruszyły na spotkanie z wróżką. Zmierzyły się z najdzielniejszym wojownikiem w krainie i odebrały mu marchewki, przechytrzyły wielkiego potwora, który bronił pietruszki, a gdy biegły do chatki jeden ze słowików podzielił się z nimi korzeniem selera. Wróżka powitała ich z ogromnym uśmiechem „Drogie księżniczki, przychodzicie w samą porę!”. Jednym machnięciem, dodała zebrane składniki do wywaru, który w moment zmienił kolor na prawie tak złoty, jak jej włosy. Kilka chwil później, magiczny eliksir był już gotowy, a zmęczone księżniczki, z westchnięciem, opadły na pobliskie fotele. Wtedy wróżka wręczyła im po jednej fiolce „Wypijcie to. Tylko uważajcie, jest jeszcze bardzo gorący”. Wywar był tak pyszny, że wypiły po 2 fiolki. Po chwili, w progu chatki, zjawił się mędrzec i zapytał „Wróżko, czy ja również mogę prosić o jedną fiolkę?”. Usiadł przy stoliku i z dumą spojrzał na dwie, dzielne księżniczki, które zapadły w błogi sen.

Smak dzieciństwa wierszem płynący, tak pięknie pachnący:

Na talerzu wielka góra,
góra wygląda jak pyszna chmura.
Śmietankowy odcień ma,
oj, jak sobie przypomnę, pycha!

Śnieżnobiałym cukrem poprószona,
złotym masłem skropiona.
A pod tą ozdobą kosteczki,
pociecha na smuteczki.

Kostka obok kostki,
buduje zamek pyszności.
Lecz co to?
Konstrukcja powalona, zburzona!

Zaatakowana widelcem,
zgładzona, zjedzona.
Znikała, aż znikła,
no cóż, po niej już.

Kopytko, kopytkiem poganiało,
z talerza znikało.
Apetycznym daniem było,
do momentu aż się skończyło!

Teraz pysznym wspomnieniem jest,
to smak z tamtych lat.
Wspomnieniem domu gdzie wielką górą było
mimo, że to już się skończyło.

Teraz inną role ma,
danie to o wspomnienia moje dba.
Wspomnienia przykurzone,
ale tym smakiem obudzone!

Kopytko, kopytkiem puka,
do mojej pamięci stuka.
Pamięci smaków dzieciństwa,
otwieram nim drzwi do tamtych dni!