Smak dzieciństwa pierwsza zwrotka
to Murzynek mojej mamy,
przełożony zawsze dżemem,
nazwy do dziś nie zmieniamy;)

Trzecia zwrotka aż do piątej
to potrawy babci Stasi
na nie nawet i niejadek
nie raz bez słów się połasił

Mmm na barszczu Zalewajka
wszystkich smaków to poemat
z ziemniakami i śmietaną
bo w niej nic już więcej nie ma

Garnek wpuszczony w fajerki,
znaczy będzie temat błogi…
Nie do opisania słowem,
to z własnym serem pierogi.

A na końcu, choć nie gorsze,
żeby dopchać nasze brzuchy,
są oto na zsiadłym mleku,
z jabłkami pyszne racuchy:)

Dziś będzie krótko i na temat
Gdy myślę o dzieciństwie mam w głowie schemat:
Na śniadanie chałka z marmoladą
Taką babciną, trzymaną dla wnuczki- pod ladą
Na obiad zupa owocowa
Na inne zawsze była odmowa,
Bo owocowa to taki pyszny i zdrowy mix,
Dokładnie taki, jak herbaty Verdin Fix.
Na kolację oczywiście twaróg ze szczypiorkiem.
Gdy wjeżdżał na stół, byłam bardzo łakomym potworkiem.
I choć blog olgasmile nie istniał jeszcze wtedy
W domu nie było zbyt wiele, prócz ogromnej biedy.
Thermomix nie brzęczał stale.
Uważam, że czasy to były wspaniałe.

Przepis mojej babci – z racji domowej hodowli prosiaczków – często królujący na stole. Dla mnie na tamten czas nic specjalnego, a teraz to istny rarytas :)

„Pijany prosiak z tłustym bokiem i śliwą pod okiem”
Nie był to bigos, ani wędzonka – lecz gotowana w piwie golonka! Tłuściutki prosiak wraz z dodatkami – pieprz i kapusta tu ze śliwkami. Suszone śliwki w wodzie moczone, później z całością w garnku duszone. Prawda że proste? Że brzmi banalnie? Sekretem jednak były bakalie! One dodały mięsu lekkości oraz wyraźny posmak słodkości. Co ważne jeszcze jeden plus miały – trawić golonkę nam pomagały! I mojej babci rada prawdziwa – niech nam króluje suszona śliwa!

W moim rodzinnym domu Babcia na Wigilię robiła barszcz na domowym zakwasie i smażone (a nie gotowane !) uszka z grzybami. W ich lepieniu pomagałam z siostrami.
Tę rodzinną tradycję kultywuję ! To jest wspomnienie dania z dzieciństwa !
W tym dniu przed wieczerzą idziemy na cmentarz na groby najbliższych, a ja mam taką „pogańską tradycję”, że pod jedlinę moim Rodzicom i Dziadkom kładę … po uszku.
Barszcz i uszka są naszą ulubioną potrawą wigilijną, ale też wiążą się z nimi moje wspomnienia z dzieciństwa.
Święty Mikołaj, w którego dzieci dawniej wierzyły dość długo, nigdy nie miał czasu,
by zawitać do naszego domu. Dzwonił do drzwi wejściowych, zostawiał kosz z prezentami
i … już go nie było !
Przychodził (nie wiadomo czemu właśnie wtedy), kiedy zaczynaliśmy jeść te wigilijne specjały.
Na dźwięk dzwonka ja ze swoimi młodszymi Siostrami biegłyśmy otworzyć drzwi i naszym oczom ukazywał się kosz z prezentami.
Przenosiłyśmy go do pokoju, w którym odbywała się Wigilia.
Byłyśmy tak naiwne, że do głowy nam nie przychodziło, iż znamy ten kosz jako pojemnik
do bielizny ! Przez cały rok stał pod stołem w kuchni !

Kiedy miałam 12 lat, Rodzice postanowili mnie wreszcie uświadomić, że podarki świąteczne to Ich a nie Mikołaja sprawka.
I wtedy dowiedziałam się, jaka była logistyka tego przedsięwzięcia !
Po prostu moja Babcia i Mama szły do kuchni po barszcz oraz ciepłe uszka i w tym czasie wynosiły kosz na klatkę schodową. Dzwoniły do drzwi, zamykały je i udawały się
do mieszkania. Z barszczem i uszkami wracały z kuchni, a my … wiadomo.
Tej Wigilii czar prysł !!!
Poznałam rodzinny sekret.   
Dostałam odpowiedzialne zadanie: musiałam wynosić na klatkę schodową kosz
z podarunkami, dzwonić do drzwi wejściowych, zostawiać prezenty i udawać przed siostrami, że cieszę się razem z nimi.
Byłam jednak niepocieszona ! Czułam się odarta z najpiękniejszej chwili wieczoru !
Na zawsze zapamiętałam to uczucie.
Co roku kiedy robię uszka według Babcinego przepisu i przygotowuję barszcz, przypominam sobie te chwile.

Pykał sobie już od rana
na małym ogieńku.
Pełny warzyw i mięsiwa
aż po same brzegi.
Swym aromatycznym zapachem,
zachęcał do wstania.
I w porze obiadowej
do stołu zasiadania.
Taki to był rosół
przy rodzinnym stole,
który na zawsze
utrwalił się w mojej głowie.