Pamiętam kiedyś na podwórku kuzynem bawiliśmy się na trzepaku, w pewnym momencie poszliśmy do jego domu i jego babcia uszykowała obiad..była to wołowina w sosie chrzanowym i do tego swojskie ogórki kiszone. Mimo, że miałam wtedy gdzieś z 6 lat to dzisiaj pamiętam ten smak i do dzisiaj nie jadłam nigdy więcej tak wspaniałej potrawy. Co ciekawe, Mam też fajne wspomnienie związane z herbatą.. gdy mój tata wyjechał za granicę , nie mogłyśmy spać z moją mamą. obudziłyśmy się w środku nocy i o 2:00 zrobiłyśmy sobie cały dzbanek pysznej herbaty. Mimo, że nie jest to wspomnienie związane z daniem, ale takie drobne wspomnienie które napawa sercem ciepłem i przywołuje wspaniałe wspomnienia.

W styczniu na świat przyszedł mój synek i przywołał wspomnienie brzoskwinek. Babcia co rano naleśniki z brzoskwiniami podawała i cała rodzina się radowała. Przy tym daniu milion historii opowiedziane, dlatego to danie przypomniane. Zawsze temu herbata towarzyszyła i brzuszki nasze cieszyła. Na pewno swojemu synkowi tez tak będziemy to danie podawali i wspólnie się radowali :)

Moja Śp babcia gotowała na niedzielny obiad wspaniały rosół z kury i wołowiny z dużą ilością warzyw i własnoręcznie robionym makaronem,a na drugie danie był kugiel ? to placek ziemniaczany pieczony na dużej patelni w piekarniku grubości ok 5-6cm krojony potem na trójkąty do tego mięso z rosołu do wyboru i musztarda…..?

Moje najcieplejsze i najmilsze wspomnienie z czasów dzieciństwa dotyczy Wodzionki. Wodzionka jest to śląska zupa która składa się z wrzątku, chleba, czosnku, soli i tłuszczu – zupę tę można zresztą modyfikować np. poprzez dodawanie podsmażanych ziemniaków, pieprzu lub maggi.

Wspomnienie o którym chciałem napisać a które noszę w pamięci dotyczy ferii zimowych które spędzałem w połowie lat osiemdziesiątych w pod kieleckiej wsi u prababci, która zamieszkiwała stary dom wraz z moją ciocią i wujkiem. Była to jedna z tych zim jakich już nie ma, a więc zima pełna śniegu, który na odludziach mógł zalegać na grubość i 1,5 metra. Miało się wrażanie, że wieś ta mieściła się na końcu świata. Składało się na nią kilka starych domów otoczonych polami i lasami. Nie istniał jeszcze wtedy Internet i telefony komórkowe więc dzieci bawiły od rana do zmierzchu na dworze, jedząc na sankach, lepiąc bałwana i budując iglo. Późnym popołudniem gdy słońce zachodziło wracaliśmy z bratem do domu, zmęczeni i szczęśliwi. Już z daleka widzieliśmy jasne prostokąty okien a w nich toczące się kuchenne życie; wujka siedzącego na drewnianej ryczce przy piecu, ubranego w kufajkę i gumofilcach oraz ciotkę zawsze pełna energii, krzątającą się po całej izbie. Prababka siedziała przy oknie i słuchała muzyki ludowej nadawanej przez jakąś lokalną rozgłośnię w radio. Zawsze gdy wracaliśmy ciotka szybko dopadała nas u wejścia, pomagała rozbierać grube skafandry i kombinezony po czym goniła nas do stołu stojącego na środku ciepłej izby. Stół przykryty był ceratą w kratę i oświetlony jasnym światłem lampy sufitowej ze staroświeckim kloszem. Siadaliśmy zadowoleni na skrzypiących drewnianych krzesłach i czekaliśmy na TEN moment. Ciotka nakrywała do stołu, do talerzy wrzucała nam pokrojony chleb i czosnek, dodawała trochę smalcu i zalewała to wszystko wrzątkiem z garnka stojącego na ogromnym piecu. Twarze moje i brata rumieniły się a w głowach kręciło nam się ze zmęczenia i od czosnkowego aromatu. Do dziś pamiętam ten cudowny klimat zimy jak z bajki, rodzinne ciepło i smak Wodzionki który jest dla mnie łącznikiem z tamtymi radosnymi i dobrymi czasami, tak prostymi jak przyrządzenie Wodzionki.

Pampuchy, buchty, kluski na parze – jedno jest pewne – to smak mojego cudownego dzieciństwa? podawane przez Mamę z koktajlem z truskawek lub poprostu z sokiem malinowym, w upalne lato w ogródku na drewnianym stole miedzy jedną kąpielą w basenie a drugą? cudowne czasy, cudowne wspomnienia, cudowny smak ?