Pierwsze, które pamiętam smaki dzieciństwa, pochodzą z końcówki lat 80’tych. Czas, w którym dostępność produktów była ograniczona, a finezja w kuchni opierała się na pomysłowości i zaradności domowników. Przenosząc się myślami w tamte czasy wyraźnie czuję smak, zapach i atmosferę posiłków rodzinnych.
Jestem najmłodszym z dziewięciorga dzieci moich rodziców. Fakt, że pochodzę z takiego domu zawsze był i jest dla mnie powodem do dumy. Przy tak licznej rodzinie, gdzie każdy ma swoje zainteresowania, przechodzi przez swój etap w życiu, potrafimy spędzać ze sobą czas i najczęściej łączył nas właśnie wspólny posiłek. Nasz dom słynął ze znamienitych pyz, kopytek, cepelinów, bab ziemniaczanych (zwanych blacharzami) i zup.
Najbliższe mojemu sercu wspomnienie to oczywiście czas świąt, kiedy w końcu byliśmy wszyscy – rodzice, studenci, odbywający służbę w wojsku, licealiści i ja mały brzdąc, który w kuchni bardziej przeszkadzał niż pomagał. Do dziś niezapomnianym smakiem są wigilijne pierogi z kapustą i grzybami. Z perspektywy czasu uważam, że ich wyjątkowość polegała głównie na wykonaniu ze sprawdzonych składników i czasu jaki poświęcaliśmy na ich przygotowanie.
Zacznijmy od farszu, czyli samodzielnie kiszona kapusta, własnoręcznie zbierane przez tatę i braci grzyby, które suszyły się w słońcu w kuchni. Samo kiszenie kapusty było już eventem rodzinnych. Część osób szatkowała kapustę, część tarła marchew, część ubijała by wytrącić sok oraz kropka nad ‘i’, czyli doprawienie z idealnym wyczuciem przez mamę.
Ale wróćmy do świąt – dzień przed wigilią to przygotowanie farszu. Delikatnie duszona z cebulką kapusta i grzyby, umiejętnie doprawione (zawsze mocno pieprzne), po części znikały zanim było gotowe ciasto na pierogi. A ciasto było przygotowywane przez mamę i jak się można domyślać przy takiej liczbie ludzi wymagało sporo pracy. Efektem było zawsze delikatne, cienkie, plastyczne ciasto, z którego w wigilijny poranek gromadnie wylepialiśmy swoje pierogowe dzieła. Im bardziej nieregularne tym lepiej i smaczniej.
I w końcu nadchodził, wyczekany przez cały rok wieczór, gdzie zasiadaliśmy wszyscy przy ogromnym stole. Gwar, śmiech, opowieści co u kogo… to wszystko milkło gdy na stół wjeżdżał półmisek ze świeżo ugotowanymi pierogami. Lekko okraszone cebulką i olejem lnianym cudownie parowały i uwalniały taki aromat, który czuję nawet teraz. Na pytanie „ile zjesz?”, odpowiedź była jedna „tyle ile mam lat!”. Z czasem ta liczba zaczęła mnie przerastać, lecz powiedzenie zostało :)
W 2020 po raz pierwszy samodzielnie zakisiłam kapustę, a mama przygotowała na jej bazie farsz na Wigilię – i wiecie co? smak powrócił!

Taka oto sytuacja : mała Ninka biega za wszystkimi i chce się wszystkiego dowiedzieć .jako ze jest wychowywana w wielopokoleniowej rodzinie , z pradziadkami „na chodzie”, wszędzie jej pełno . Tu pójdzie na grzyby z pradziadkiem a prababcia usmaży na płycie pieca kaflowego pieczarki i mała Ninka wsunie aż miło (tak, tak pieczarki nie dla małych dzieci).oczywiście ninka nauczy się rozpoznawac pieczarkę polną od karbolowej – tej trującej, które dziwnym trafem
Rosną koło siebie .pieciolatka już je rozpoznaje dzięki nauce pradziadka .tam znów mała Ninka spędzi czas z dziadkiem Heniem który przygotuje jej jej pierwszy fast food lat 90tych :na starej patelni smażoną kiełbasę polaną roztopionym serem. Tu znów Ninka z pradziadkiem pójdzie po spróchniałe drewno żeby okadzać nim z pszczoły( tak, tak było ukąszenie i skośne oczy . I wiem ze można być uczulonym , to niebezpieczne itd;)). Potem próbować słodyczy lat 90tych czyli brudnymi rękoma jeść plaster miodu albo maczać w nim palce już po przeciśnięciu przez ręczną praskę. Mała Ninka spędza tez czas z babcią która przygotowuje sama kluski do zupy, obowiązkowo cienko krojone. Nince tez dostaje się kilka placków które modyfikuje nauczona doświadczeniem starszych. Do tych placków wkłada rodzynki , orzechy, formuje Różne kształty;rogaliki i inne pierożki . Kładzie na kaflowa płyty i czeka .A na koniec polewa tym miodem który zbierała i pomagała przy jego obróbce pradziadkowi. To są smaki mojego dzieciństwa , niekoniecznie zdrowe, ale zawsze pełne miłości osób które je przygotowywały . ❤️?teraz mała Ninka dorosła ale mała Zuzia pomaga mamusi we wszystkim i równie ciekawa jak mamusia ponad 30 lat temu chętnie pomaga i tez eksperymentuje .?

Kiedy myślę o dzieciństwie przypomina mi się smak zupy owocowej z makaronem.
Świeżo zebrane wiśnie, truskawki i maliny z rodzinnego sadu, a następnie gotowane na kisielu i podane w głębokim talerzu z najzwyklejszym makaronem. Kiedy jeździliśmy do babci to zdecydowanie było nasze ulubione danie, wówczas nie było problemu z niejadkami :)
Czasami też lepiliśmy pierogi z truskawkami i jagodami, a następnie ugotowane jedliśmy ze śmietanką. Kiedy przypominam sobie ten smak i zapach dosłownie czuję się 20 lat młodsza.

Lane kluski na kozim mleku , zawsze jak jeździliśmy do św. Pamięci Babci Wandy na wakacje. To co wieczór doiliśmy kozę i ze świeżego mleczka była pyszna kolacja .

Moje najlepsze wspomnienia z dzieciństwa to tak naprawdę wszystko co robiła moja sp babcia ,rosołek z wiejskiej kury , z dużą ilością warzyw z własnego ogrodu , i makaronem robionym przed babcie . Pierogi bez względu na to z czym były , własne przetwory , ciasta drożdżowe, mimo tego ze się staram nigdy nie udało mi się dorównać babci