Na myśl przychodzi mi sernik z rosą rozpływający się w ustach, ociekający od lukru z rodzynkami ukrytymi wewnątrz niczym niespodzianki w kinderkach. Moja babcia jest mistrzynią w kuchni. Jej dania rozpływają się w ustach, pobudzają zmysły, wywołują uśmiech na twarzy oraz zwiększają apetyt na dokładkę.

Odkąd pamiętam potrawy babci były otoczone a panierce, były napełnione mąką oraz muśnięte cukrem pudrem. Od czasu zachorowania babci na cukrzycę, a dziadka na nadciśnienie dieta seniorów musiała się zmienić. Moi kochani dziadkowi z moją pomocą i mądrymi książkami kucharskimi zmienili swoje zasady żywieniowe na tyle że ich menu pozwala dożyć im pięknego wieku. Jest jednak danie które cała moja rodzina kocha. To sernik – przepełniony pasją, tradycją i miłością.

Ukrywający w sobie małą niespodzianki – rodzynki o miodowym posmaku. Sernik z rosą jest uhonorowanie babcinych umiejętności kulinarnych. Jego aromat łączący się ze smakiem przenoszą nas w kulinarną podróż po naszych zmysłach. Dietetyczna wersja do babci jest uboższa w warstwę lukru. Posiada zdrowsze zamienniki które sprawiają, że możemy zajadać się nim ze smakiem, a zdrowie nie ubolewa. Nowy, zdrowy sernik a’la moja babcia nazywa się JOGURTNIK. Jego składnikami są: jogurty greckie, jajka, cukier, cukier waniliowy, budyń waniliowy, odrobina oleju oraz herbatniki. Cała moja rodzina za nim przepada, więc delektujemy się nim podczas Niedzielnych rodzinnych spotkań.

Smaki dzieciństwa, każdy doskonały
Świat był taki duży albo człowiek taki mały
Gdy wszystko jak danie najwykwintniejsze smakowało
Nawet gdy się tylko pajdę chleba dostawało
Ale jak miała nie smakować? Prosto z pieca, chrupiąca
Od Babci z deski, jeszcze trochę gorąca
Posmarowana gęstą śmietaną
Z wiejskiego zsiadłego mleka zebraną
I cukrem posypaną
I jeszcze na myśl przychodzi wspomnienie
Teraz to moich dzieci marzenie
Naleśniki robione przez Mamę moją
Ona ma magię kuchenną swoją
Gdy domowymi powidłami je smarowała
Serce się topiło, goiła się każda rana
Te powidła, lekko cierpkie i słodkie jednocześnie
Czasem pojawiają mi się w nocy we śnie
Gdy te pyszności teraz wspominam, przełykam ślinę
Czuję troszkę także winę
Teraz tyle żywności przetworzonej, prostoty najpyszniejszej brakuje
Ach człowiek tęsknotę czuje
Więc obiecuję, że chleb w thermomixie zrobię sama
Dzieci spróbują mego dzieciństwa, ucieszy się też Mama
Bo już o nim słyszałam, że robi wszystko z szybkością XXI wieku
A smakuje pysznie, jak z kuchni babci, aż się ciepło robi w człowieku. ❤️❤️❤️

Zapamiętane gdzieś na końcu dziecięcego języka dania, powracają jak bumerang z bagażem wspomnień. Temat, który rodzi u mnie szeroki uśmiech, ale także budzi pewne uczucie nostalgii… Przymykam powieki i szukam w czeluściach swojej pamięci smaków, które udało mi się zachować z dziecięcego okresu.
Smaki dzieciństwa kojarzą mi się głównie z pobytami u dziadków. Kuchnia babci skutecznie uwodziła zapachami ciast, smażonych powideł i domowych obiadków – tam jedzenie było zawsze w wersji all inclusive. Najbardziej jednak zapadły mi w pamięć babcine pulpeciki z mięsa mielonego. Były one przechowywane u dziadków w spiżarni – miejscu pełnym smakołyków i niespodzianek – poukładanych z należytą starannością na półkach w zaweklowanych słoikach. Spiżarnia u dziadków niemiłosiernie kusiła widokiem konfitur i dżemów, figlarnie zachęcając do przytulenia choćby jednego słoiczka. Babcia miała jednak żelazną zasadę: „Nie wolno objadać się słodkościami przed obiadem!”. Dlatego finalnie, wracałam z tak smakowitego miejsca tylko z jednym słoiczkiem pulpecików. Pachnące, mięsne kulki usadowione były wygodnie w towarzystwie przyprószonych lekko świeżym koperkiem młodych kartofli i ozdobnego buraczanego kleksa u boku. Pragnienie gasił nadmiernie słodzony kompot z czereśni, choć dziadkowie spełniali czasami moje kaprysy i fundowali od wielkiego dzwona buzującą w szklanej butelce oranżadę.
Podwieczorki rozpieszczały delikatne podniebienie puszystymi naleśnikami, wypełnionymi sowicie upragnionymi konfiturami.
Smaki dzieciństwa kojarzą mi się z sobotnimi wypiekami. Tego dnia popołudnie zarezerwowane było na pieczenie pysznych ciast z owocami. Pamiętam jak wyruszałam z emaliowaną kanką do sadu znajdującego się na tyłach gospodarstwa dziadków, po maliny rosnące przy drewnianym płocie. Lekko kwaskowe owoce, które podbijały słodkość ciasta, równiusieńko układałyśmy z babcią na wierzchu i patrzyłyśmy jak powoli giną w puszystym cieście. Całość upieczonego biszkopta pokrywana była białą chmurką cukru pudru. Jeszcze ciepły placek znikał w mgnieniu oka w czeluściach dziecięcych, zachłannych ust. Dopieszczeniem tej sobotniej fiesty było popicie biszkopta ciepłym mlekiem, prosto od krowy. Mmmmm…
Babcia robiła też najlepsze na świecie pączki, nie wyglądające jak te na sklepowych półkach, pokaźne i grube, lecz mniejsze, dość przybrązowione z żółciutkim ciastem wypełnionym domową marmoladą. Na wierzchu zaś obowiązkowo polewane były lukrem. Po zjedzeniu takiego pączka, palce oblizywało się jeszcze przez długi czas!
Grzechem byłoby także nie wspomnieć o babcinych puchatych racuszkach z jabłkami, pyzach z truskawkami czy o chałce robionej na swojskim maśle.
Szczęście z jedzenia było jak na wyciągnięcie dłoni, nie trzeba było go szukać w wykwintnych restauracjach. Dlatego u mnie w domu prawdziwym rarytasem był świeżutki chlebek przywieziony od wiejskiej baby, słynącej z najlepszych wypieków w okolicy. Pamiętam jak z siostrami czekałyśmy, aż tata przyjedzie zielonym Simsonem z podłużnym zawiniątkiem pod pachą. Chlebuś był zawsze ciepły, o błyszczącej, chrupkiej fakturze i zapachu… domowego, prawdziwego chleba. Trudno mi nawet opisać teraz ten zapach… Kroiło się dla każdego dość sporą pajdę i smarowało masłem, które miejscami pod wpływem ciepła zamieniało swą formułę w bardziej płynną. Każdy kęs chlebowej skórki chrupał frywolnie pod naciskiem pracujących siekaczy. Pamiętam jeszcze, jak mama często robiła nam chlebek ze śmietaną i posypywała cukrem. Pycha!
Mamcia robiła nam także kopytka z cukrem, leniwe no i pyzy na słodko, które uwielbiam po dziś dzień! Chociaż mięsa w sklepach było na tamte czasy jak na lekarstwo, to u nas nie brakowało mięsnych przysmaków jak wątróbki z cebulką, duszonych żołądków czy wędzonego boczku. Królowały również zawijane zrazy czy sznycle i gulasze. Jak mantra odbijają się echem w mojej głowie słowa mamy: „Ziemniaczki możesz zostawić, tylko mięsko masz zjeść do końca!”:)
Mam złudzenie jakby czas się zatrzymał. Powracam pamięcią do urokliwych momentów, które dodawały mocy swym ciepłem, a jedzenie szykowane przez biskich tylko wspierało życiowy apetyt. Teraz bombardowani jesteśmy przez restauracje serwujące dania o różnorakiej strukturze, z kombinacją smaków pochodzącą z całego świata, a na co drugiej przecznicy moszczą się lokale serwujące niezdrowe fast foody. Ja jednak lubię wracać do dań tradycyjnych, czasem zapomnianych, do kuchni babuni, w której na kaflowym piecu gotowało się zupy, a w spiżarce czekały zaweklowane pulpeciki. Do poranków pachnących kawą zbożową, do piątkowych ryb i sadzonych jaj, do pierogów i kopytek mamy… Do sobotniego ciasta z czymkolwiek… Do smaków dzieciństwa, gdzie radość stanowiła umorusana od marmolady buzia i zafarbowane palce, które nie chcą się domyć po jagodowym cieście.

Z dzieciństwa mego dań wspominam wiele,
najpyszniejszymi z nich się z Wami podzielę.
Gdy chodziłam jeszcze do podstawówki,
ryż z truskawkami był królem stołówki.
Każdy go zjadał dwie lub trzy repety,
dla biednych kucharek zabrakło niestety.
W domu zaś rządziła pomidorowa,
taka, że z saszetki to się przy niej niech schowa.
Latem i mizeria z jajeczkiem sadzonym,
z młodym ziemniaczkiem dobrze omaszczonym.
Gdy mieliśmy jeszcze w gospodarstwie krowę,
pierogi z serem mieszały nam w głowie.
Tak świeżych i pysznych nie jadłam od wieków,
a stara nie jestem, uwierz mi człowieku.
Na kolacji często gościła „zocirka”
tak smaczna, że talerzy jej jadło się kilka.
Smażony chleb z jajkiem też niczego sobie,
mama robi najlepszy, przyrzekam ja Tobie.
Chyba się nie dziwisz, że z tego wszystkiego
ciężko jest mi wybrać coś ulubionego.
Teraz zawsze, kiedy wracam w te rodzinne strony,
mój żołądek jest pysznościami mamy pięknie ugoszczony.
Trzymajcie więc kciuki, bo mi jest niestety
ciężko nawet zrobić jadalne kotlety.

Od zawsze kochałam gotować. Babcia i mama maja niesamowite wyczucie smaku. Z duma przyznam, że odziedziczyłam po nich talent do gotowania. Ze smakami dzieciństwa kojarzy mi się kilka momentów w życiu. Pierwszym wspomnieniem są niedzielne śniadania. Mama smażyła górę naleśników. Siadaliśmy przy wspólnym stole i relaksując się spożywaliśmy posiłek. Najlepiej smakowały z babcinym dżemem śliwkowym i słodkim twarożkiem. Kolejnym wspomnieniem są obiady u babci. Klasyki kuchni polskiej. Od 10 lat jestem na diecie wegańskiej. Razem z babcią przygotowujemy klasyczne smaki znane z dzieciństwa w wersji roślinnej. Dla mnie to powrót do wspomnień z dawnych lat, a dla babci możliwość eksperymentowania. Pierogi z zielona soczewica okraszone cebulka podbiły serca rodziny i znajomych.