SMAKI DZIECIŃSTWA

Mam ich wiele, są ich krocie
Są smażone z rzeki płocie
Jest chleb z cukrem i śmietaną
Śledź z cebulą gotowaną
Szare kluski, bułka w mleku
Cuda, wianki ehhh… człowieku.

Lecz jest coś, co już nie wróci
Tłusty rosół na kogucie
Mojej babci ukochanej
Wnuczce swojej wychuchanej
Gotowany co niedziela
Małą buźkę rozweselał

Ten aromat, tłuszczu oka
Złota barwa tak głęboka
Od cebulki przyczernianej
Na fajerce opalanej
Łapki, serce i żołądek
Marcheweczka prosto z grządek
To skład był obowiązkowy
Oprócz tego mięsko z krowy.

Świeże zioła być musiały
By żołądek rozgrzewały
Lubczyk wonny, nać pietruszki
Dwa skrzydełka od kaczuszki

Ziarna pieprzu, liść laurowy
I rosołek był gotowy
Kluski świeżo zagniatane
Wrzącym złotem zalewane
Pieprz mielony prosto z młynka
Wnet się zbiera już rodzinka
Aż się łezka w oku kręci
Taki obraz mam w pamięci.

A teraz na poważnie i prozą. Chociaż ja i moja mama robimy dużo, żeby moje dzieci poznały dawne smaki, to ze smutkiem stwierdzam , że dla nich są to… dziwactwa kulinarne. No może poza rzeczonym rosołem, którego tradycję, jak pewnie większość Polaków, staram się kultywować co niedziela (a tradycję pomidorowej na rosole kultywujemy w każdy poniedziałek). Musiałabym ich przegłodzić jakieś 2-3 dni, żeby zjadły np. chleb ze śmietaną i cukrem. Ale nie poddaję się, bo nie chcę, żeby smakiem ich dzieciństwa był hamburger. Po moim trupie ;-)

Każde wakacje i ferie spędzałam jak dziecko i potem nastolatka u mojej Babci – latem było szaleństwo ogrodowe- stworzyłam tam sobie swój tajemniczy ogród a zimą szaleństwo sankowe bo obok domu babci była całkiem spora górka. Bez względu na to czy latem czy zimą u babci było genialnie, miałam tam swoje koleżanki i zawsze z niecierpliwością czekałam na spotkanie z nimi, przecież było tyle do opowiedzenia. Babcia też mi dostarczała rozrywek – wycieczki do lasu, wspólne czytanie czy pichcenie –było co robić a babcia zawsze miała czas i świętą cierpliwość do rozpieszczonej wnuczki. Babcia świetnie gotowała – jej gołąbki, rosół czy przeróżne ciasta to było coś pysznego ale mój ulubiony deser, który serwowała mi często babcia był mało wymyślny i mało ekskluzywny ale za to smakował niebiańsko – chleb ze śmietaną i cukrem – po prostu poezja smaku. Latem siadałyśmy po południu na werandzie jej domku i babcia przynosiła talerz tych dobroci – grube pajdy świeżutkiego chleba, gruba warstwa pysznej, wiejskiej śmietany i to wszystko posypane cukrem – do dzisiaj pamiętam ten smak, żadne warszawskie W-Z i ptysie z bitą śmietaną, które w domu kupowała mama nie równały się z tym wiejskim smakołykiem . Czasami na ten chleb babcia kładła jeszcze cieniutkie plasterki cierpko-kwaśnego rabarbaru i wtedy chleb był jeszcze pyszniejszy. Zimą natomiast popołudniami siadałyśmy przy wielkim kaflowym piecu, czytałyśmy książki a na stole stał talerz chleba ze śmietaną i tym razem polany grubą warstwą miodu lub gęstym syropem malinowym ( taka babcina profilaktyka przeciw przeziębieniowa ). Kiedy byłam u babci to lubiłam „buszować” po jej szafkach w kuchni i spiżarce bo było tam całe mnóstwo wspaniałych i pysznych konfitur, syropów, suszonych owoców i mnóstwo innych smakołyków, których nigdy nie było w moim domu bo mam kupowała to co było w sklepie a babcia wszystkie dary pobliskich lasów zamykała w słoikach i butelkach. To były wspaniałe czasy, pełne radości, pachnące domowym chlebem z cukrem i śmietaną i choć już jako dorosła osoba robiłam sobie takie „kulinarne cuda „ z lat dziecięcych to już mi tak nie smakowały – czy to wina tych „miejskich” produktów czy może potrzebna jest do tego babcina magia.

Pierogi z kapustą i grzybami.

Babcia Irenka po grzyby do lasu chodziła.
Na szczęście, nigdy się co do rodzaju nie pomyliła.
Następny dzień kapustę moczyła i z grzybami łączyła. W między czasie piosnkę pod nosem nuciła.
Wnuki wołała i z nimi ciasto kleiła. A przy wigilijnym stole, w podziękowaniu do Boga się modliła. Te cudowne pierogi, to była najlepsza rzecz, jaka mi się przyśniła.

Smak dzieciństwa to ZUPA SZCZAWIOWA. z delikatnych młodych listków zebranych na ekologicznej łące, gdzie nikt nie wysypywał ton nawozów sztucznych, gdzie pasły się swojskie krowy, kumkały żabki a w trawie pięknie grały świerszcze…uwielbiałam ją z jajkami od szczęśliwych kur z wiejskiej zagrody, które nie wiedzą co to klatka i ich wolnym wyborem jest czy spędzą noc na grzędzie w kurniku, czy pod chmurką, zaszyte gdzieś w obejściu.
Taka pyszna zupa nastrajała do spacerów wśród rozkwitającej przyrody, napawania się ciszą i spokojem którego niestety mało mam dzisiaj na co dzień…….Marzę ,żeby zamieszkać w domu po moich dziadkach, gdzie spędzam teraz tylko święta i urlop, żyć w zgodzie z naturą i przez cały rok cieszyć się takim jedzeniem wprost z natury , prostotą i bezstresowością pozbawionego napięć życia.

KULINARNY ALFABET

Czas dzieciństwa – wszyscy wiecie
Najszczęśliwszy czas na świecie.
Czas beztroski i zabawy,
Smakowania czas wspaniały.
Czas poznania różnych dań,
Naszych babć i naszych mam.
I tak o to zaczynamy,
Nasz alfabet kulinarny:
A – jak Aromatyczne konfitury
Sam słodziutki cud natury.
B – jak Bajeczne bułki z cynamonem
Okraszane uśmiechem, humorem.
C – jak Chrupiący bochen chleba
I z masełkiem .. .. ach smak nieba.
D – jak Doskonałe ruskie pierogi
w cieście farsz – przysmak niedrogi.
E – jak Ekologiczne z działeczki warzywa
Dla odchudzających niezła alternatywa.
F – jak Finezyjne ciasta, torty
Specjały, frykasy – tworzone nie na żarty.
G – jak Gigantyczny głodomór jak ja.
Który każdy domowy smakołyk zna.
I tak na razie zakończmy tę podróż z dzieciństwa
Gdzie na samą myśl leci nam wszystkim ślinka.
Toż Ci to ogrom liter w alfabecie i dań
Można by pisać nawet tysiące zdań.
Teraz sami próbujemy być w kuchni doskonali.
By uczcić nasze babcie i nasze mamy.
Które wspaniałą wiedzę nam przekazały
Jak podejść z sercem do każdej potrawy.