Smaki dzieciństwa to najpiękniejsze wspomnienia,
Każdy z nas do nich wraca oraz docenia.
Królem zup był i jest żurek,
Z gniecionymi ziemniakami oraz jajkami naszych kurek.
Główne danie – gołąbki i sos pomidorowy ,
Do tego kompot z gruszek wyborowy.
Gotowane z sercem dłońmi babci, mamy,
W pamięci zawsze te smaki zatrzymamy.

Me dzieciństwo było słodkie,
a najsłodsze te śniadania podawane z samiuśkiego rana.
Już o 6 moja Babcia namaczała bułki w mleku i smażyła na masełku.
Potem posypała cukrem by dzieciaki siły na calutki dzień miały :)
Na obiad kluski śląskie w pysznym grzybowym sosie!
Dla niejadka też znalazły się frykasy, słodkie buchty z truskawkami, malinami i czereśniami.
W mej pamięci pozostaną też przepyszne makarony: z sosem, serem, cukrem, miodem.
Choć nie było dietetycznie, ale za to było pysznie.
Moja Babcia cudowną osoba była. Codziennie nas smacznie gościła ❣️

Co przychodzi wam na myśl, gdy słyszycie „zupa rybna”. Idąc przez życie przekonałam się, że skojarzenia mogą być naprawdę różne. Mnie to hasło przenosi do mojego dzieciństwa, do chwil spędzanych z moim dziadkiem Piotrem.
Był on człowiekiem bardzo pracowitym. Dziś, ktoś powiedziałby, że pracował nawet za dużo. A kiedy był bardzo zmęczony, jechał nad wodę…odpocząć. Oczywiście nie byłby sobą, gdyby nie połączył przyjemnego z pożytecznym. Więc po kilku godzinach wracał do domu z rybami dla rodziny. Przywoził Płocie, Okonie, Karpie, Liny. Zdarzało się, że trafił się Szczupak z mięskiem tak chudziutkim i białym, że ślinka leciała mi na sam jego widok. Tego jegomościa wędził w przydomowej wędzarni. Miam! Palce lizać!
Dziadek potrafił usmażyć Płocie tak, że wcale nie było czuć w nich ości. A osoby znające się na słodkowodnych rybach dobrze wiedzą, że Płoć składa się chyba z samych ości ? Do dziś uwielbiam smak chrupiącego, wysmażonego, rybiego ogonka w panierce.
Były też takie dni, że dziadek gotował rybną zupę. Co ciekawe, gdy rozmawiałam z rodziną o naszych kulinarnych wspomnieniach, większość z nas pamiętała właśnie ją. Była niekwestionowaną Królową w kuchni u moich dziadków. Chętnie pomagałam przy jej gotowaniu. Przygotowane rybie mięso trafiało na jakiś czas do piekarnika. Wtedy nie wiedziałam dlaczego. Zrozumiałam to, gdy jako dorosła dziewczyna chciałam ugotować taką zupę i pominęłam ten „szczegół” ?. Potem ryba trafiała do garnka z wodą a do niej dużo warzyw, takich jakie dodaje się do rosołu, ziele angielskie, liść laurowy i sól. Po ugotowaniu dziadek odcedzał wywar a z mięsa robił pulpety, które były dodatkiem do zupy. Babcia gotowała nam do niej makaron w kształcie małych gwiazdek z dziureczką w środku. Czy ktoś pamięta jeszcze ten makaron? Uwielbiam smak tej zupy. Mam go cały czas w pamięci. I przyznam szczerze, że nigdy nie jadłam tak dobrej zupy rybnej, jak wtedy, gdy miałam te kilka lat. A może to moja miłość do dziadka była przyprawą, która ten smak podkręcała? W końcu miłość jest przyprawą niezbędną i w życiu i w kuchni.

Śniadanko to oczywiście chlebek w jajku?

Choć sporo już minęło czasu
i wiele dań spróbowałem,
wspomnienie to nie poszło do lasu,
wtedy to w pizzy się zakochałem!

Pizza to była nie byle jaka,
w domowej kuchence gazowej wypiekana,
każdy w rodzinie miał na nią smaka,
prawdziwa „polska neopolitana”.

Podstawą oczywiście ciasto pszenne,
z olbrzymiej ilości drożdzy zarobione,
proporcje „na oko”, mocno zmienne,
ale rosło wręcz jak natchnione.

Na grubej bule plastry pomidora,
prawie jak te z regionu włoskiego,
a że letnia to była pora,
używaliśmy pomidora działkowego.

Następnie szedł owoc polskiej roli,
cebula na masełku podsmażona,
mogliśmy jej kłaść do woli,
pizza polskim smakiem wzbogacona !

Nie mogło i mięsa zabraknąć np. kiełbasy,
lecz nie Nduja, a nasza krakowska narodowa,
ach jakie to były rarytasy,
niejedna sycylijska się przed nią chowa.

Całość z góry grubą warstwą sera przykryta,
gouda, edamski, królewski…jaki się w sklepie nawinął,
mozzarella nie była w Polsce odkryta,
nasz kraj z żółtego sera słynął.

Dziś włoska pizzeria znajduje się na każdym kroku,
ciasto 48h dojrzewające, wymyślne składniki,
jednak jak wracam do rodziców raz do roku,
to przed mamy pizzą chowają się italiańskie odpowiedniki!