Dania z mojego dzieciństwa? Wspomnień pysznych mam ogromy!
Przede wszystkim chleb domowy – kroiło się grube kromy
z bochna wielkiego jak koło, co starczał na tydzień nieraz.
Ten chleb z masłem i ze solą wszystkie współczesne wypiera,
bo mieliśmy piec i to w nim wyrastał, złocił się bosko.
To był lek przeciw głodowi, nudzie i wszelakim troskom…
A i masło mama nieraz ubiła w słoju olbrzymim.
Domowe, proste jedzenie – ono życie lepszym czyni.

Na niedzielę był drożdżowiec – wielkopolski, lukrowany
i kruszonką grubą, piękną najobficiej posypany…
Taka tradycja – w niedzielę musi słodkie być i basta –
a najlepiej takie ciasto, co sobie długo wyrasta.

W czerwcu – rabarbar. Pyszności. Zupa ze szczawiu, gdy bieda –
do dziś lubię kwaśne zupy, to mego dzieciństwa scheda.
Zbierało się mirabelki w wakacje – to na przetwory.
Do dziś, gdy nie mam zapasu w piwnicy, jestem wręcz chory.
Rosły dziko tuż przy drodze nad jezioro, nad urwiskiem –
ganiałem tam i zbierałem, aż miałem w mej torbie wszystkie,
a mama potem z nich pyszne i zawiesiste kompoty
robiła i dżemów masę – słodkich, gęstych, pięknych, złotych…

I jeszcze pyzy domowe: białe kule gotowane
na parze z wielkiego garnka, od spodu oznakowane
wzorem firanki – bo na niej spoczywały w tym procesie.
Pyzy wielkie i puchate jak purchawki w naszym lesie,
do nich sos ciemny z pieczeni, surówka, mięso od święta –
ten zestaw smaków wybornych także z dzieciństwa pamiętam!

Babcia mistrzynią pierogów była – ach, jakie falbany
wychodziły spod jej palców, starością powykręcanych.
Nie te gotowce ze sklepu – ona lepiła je sama,
nadziewała i grzybami, i kapusta gotowana
lądowała w nich, i serek na słodko, i mięso nieraz –
córka starsza ma w swych palcach tę „pamięć” i nieraz wspiera
nas w domu teraz w lepieniu – robi falbanki te same,
choć prababci nie poznała – taki rodzinny testament. :)

A zupy? Poezja czysta, chociaż biednie było w domu,
więc robiło się je z resztek z innych dań – nieraz smak wspomógł
kawałek skórki z kiełbasy czy innej wędzonki taniej –
moja mama oraz babcia kreatywne gotowanie
w duchu zero waste już wtedy – 60 lat temu – znały
– one w swej kuchni jedzenia okruszka nie zmarnowały,
bo pamiętały zbyt dobrze swe wojenne głodowanie…
To wpoiły mi też w serce i na zawsze tak zostanie.

Był jeszcze ogródek – mały, za osiedlem domków u nas –
kawałek ziemi podmokłej (dzisiaj ten teren już „umarł”,
bo zarastają go trzciny) – tam warzywa hodowane
bez płotu, bez zabiezpieczeń – i nie były rozkradane!
Marchewki, pietruszki, zioła, słoneczniki do łuskania,
rzepa, kalarepa nieraz, cebula… Sporo starania
trzeba było włożyć w to, by mieć z tej ziemi dobre plony,
lecz wspierały nas szalenie w tamtym czasie zabiedzonym…

Co jeszcze pamiętam? Słodycz od święta – ciasta, ciasteczka,
pieczone oszczędnie, mądrze – i zjadane co do deczka.
Głód zaspokajany nieraz ulęgałką lub zielonym
jeszcze jabłuszkiem, gdy sąsiad pozwolił naruszyć plony. ;)
Biedę – ale biedę, która pozwalała się wyżywić.
I tę wspólnotę przy stole – byliśmy wtedy szczęśliwi
mimo wszystko i na przekór brakom czy złemu losowi.
Nikt się nad wymyślną kuchnią jakoś szczególnie nie głowił,
tylko się kombinowało z tego, co było pod ręką.
Do dziś nie umiem się oprzeć tej dawniejszej kuchni wdziękom.

I takie miałem dzieciństwo – proste, ale pełne smaku.
Ta tęsknota za nim drzemie we mnie – już starym chłopaku.
Na szczęście mam w mej rodzinie czarodziejki, co bez trudu
odtwarzają tamte smaki. I to coś w rodzaju… cudu! :)

Akceptuję regulamin zabawy.

Konkurs Verdin Fix

Dla mnie smak dzieciństwa to pyszne gołąbki z sosem pomidorowym. Najlepsze to te, z największą ilością kapusty. I tak oto jedno danie z dzieciństwa sprawia, że moja żona zawsze wie czym mnie przekupić by postawić na swoim .. :)

Moje dzieciństwo mlekiem i glutenem płynące,
opierało się głównie na mące.
Pływające kluseczki śliczne,
w pełnej świeżego mleka misce.
Kluski z dziurką zwane śląskie,
kopytka, pyzy, racuchy i pierogi,
to przedmioty mojej dzisiejszej trwogi.
Już bardzo dawno ich nie jadłam,
przez co z sentymentem do pisania usiadłam.
Twarogiem i dżemem naleśniki mama nadziewała,
a nadmiar makaronu jajkiem albo serem utylizowała.
Kaszka manna polana malinowym syropem,
a idąc dalej tym ciekawym tropem,
banan pieczony z czekoladą,
popity domową lemoniadą.
Czasem coś zdrowszego na talerz wpadło,
wtedy również się z zachwytem jadło.
Zabawne było pójść na dwór po pewien chwast,
szczawiowej nie uraczysz w żadnym z miast.
Pomidorowa również była zagadkowa,
ryż czy makaron pod powierzchnią chowa.
Jednak najwspanialsze wspomnienie z dzieciństwa,
które zawsze mi serce mocno ściska,
to wspólne z dziadkiem Józiem jabłek piecznie,
ma to dla mnie naprawę wielkie znaczenie.

Danie które kojarzy mi się z dzieciństwem to danie przeniesione do naszego domu wprost z czasów dzieciństwa mojego taty – zacierka na mleku ?

Mieszkaliśmy w małym domu na wsi. Było bardzo skromnie, a wręcz biednie. To wiązało się, też z tym co jedliśmy. W Naszym gospodarstwie były kury, gęsi, krowy i świnki. Teraz wiem, że to pozorna bieda. Pamiętam, jak babcia uczyła mnie robić biały ser, ze zsiadłego mleka. Śnieżnobiała pielucha tetrowa służyła za worek, do którego wlewało się mleko. Wisiał on na krześle, a powolutku do wiaderka skapywała serwatka. Z sera powstawały pierogi polane rozpuszczonym swojskim masłem. W mojej głowie cały czas mam obraz wyjmowanego z pieca sernika. Babcia bardzo lubiła dodawać rodzynki. Nie rozumie, dlaczego wiele osób nie lubi rodzynek w serniku. Dla Nas to był jak słodki cukierek w żółtej masie serowej. Co niedziele zawsze gotowany był rosół. Mama wyrabiała ciasto na makaron. Przypomina mi się dźwięk, jaki wydobywał się od uderzenia wałka o drewnianą stolnicę. Ciasto zawsze było tak cieniutko rozwałkowane. Mama robiła go więcej i nigdy go nam nie żałowała. Dzięki temu mogliśmy go kłaść na węglowym piecu i piec na blasze podpłomyki. Najsmaczniejsze były takie grubsze i posypane solą kuchenną.
Nasz świat kręcił się wkoło mleka. Kiedy babcia kończyła wieczorem doić krowę, to staliśmy z kubeczkami i czekaliśmy, aż babcia rozleje mleko kotom. A później każdemu z nas nalewała takiego spienionego i ciepłego mleka. Nie wiem, czy teraz bym się takiego mleka napiła, ale dla nas w tamtym czasie, to było coś najlepszego na świecie. Ojej, jeszcze z mlekiem wspominam budyń i kakao robione przez moją mamę tuż przed audycją wieczorną”Radio dzieciom”. Czasem mama przypaliła kakao, ale nikt nie protestował, bo najważniejsze było wysłuchanie bajki w radio. Zdejmowało się gruby kożuch, jaki tworzył się na tym kako. Najodważniejsi z nas zjadali go i udawali najtwardszych.
Mogłabym wymieniać całe mnóstwo dań i potraw. Z każdą łączą mnie jakieś wspomnienia z wiązane z porą roku. Jedliśmy zazwyczaj potrawy sezonowe a zimą to, co zostało przez rodziców i babcie zmagazynowane w piwnicy oraz w komórce, gdzie wisiała często kiełbasa, boczki i inne wyroby.
Bułki słodkie z jagodami, kasza z sosem, parowce, zalewajka, szczawiowa z jajkiem i makaronem, gołąbki, pasty jajeczne, twarożek z miętą, ogórki kiszone, bigos, który zimą zamarzał na dworze i wiele innych potraw przygotowywanych od podstaw. Brakuje mi tego, ale czasem na patelce upiekę sobie podpłomyka posypanego odrobiną soli.