„Zacierki na mleku”

Do dziś pamiętam, jak byłam mała
o 19:00 dobranocka leciała.
„Miś uszatek”, „Rekscio”, czy „Bolek i Lolek”
wszystkie dzieci czekały przed telewizorem.

Ja też czekałam i dobrze wiedziałam,
że zaraz kolację będę konsumowała.

Gdy mój Tata po kuchni się krzątał,
to już wiedziałam co będzie przyrządzał.

Dla mnie, dla dziecka, to były „Czary mary”,
że cztery składniki dają takie małe „nie do wiary”.

Już do miski trafia jajo, mąka, i szczypta soli,
a w garnuszku na kuchni z odrobiną cukru mleczko się pyrkoli.

Tata gniecie coś w misce,
oczywiście Ja też pomagam,
Ha…. będą dziś zacierki,
a to poważna sprawa.

Nie takie tarte, ale gniecione.
Oko me patrzy i z tych gniotków jest zadowolone.

Nagle wszystko w gorącym mleczu ląduje,
a ja z uśmiechem na twarzy przy garnku czatuję.

Wszystko bulgocze,
powoli się gotuje.
Ciekawe kto pierwszy
do garnka wystartuje.

„Mamo, mamo, zobacz co się dzieje!
Tata mi z garnka zacierki wybiera!”
„Dziecko kochane no zobacz sama
one są w środku jeszcze nieugotowane.”
„Ja o tym wiem i nie zaprzeczę,
ale takie są najlepsze na świecie”.

Do dziś z rodzicami wspominam te piękne chwile.
To były czasy!
Na samą myśl serce się raduje.

Smaki mego dzieciństwa
Zdaję sobie sprawę jak ogromne szczęście miałam,
że zawsze czekał na mnie ciepły posiłek, kiedy ze szkoły do domu wracałam.
Z czasów przedszkola krupnik to faworyt bez wątpienia,
chciałam go jeść codziennie, jakby nie było innego jedzenia.
Kiedy siedziałam z babcią w domu często o racucha ją prosiłam,
„babcia, zrobisz ciucha?” tak ciągle do niej mówiłam.
A kiedy mama nie widziała,
jej córka chleb z masłem i cukrem zajadała.
Za to w sobotni poranek często mama zapachem mnie budziła,
kiedy chleb w jajku na śniadanie dla rodziny smażyła.
Chociaż dobrze wspominam zupę z młodymi buraczkami,
to moje wszystkie ukochane dania są z ziemniakami.
Najlepsza babka oraz kartacze z dużą ilością zasmażki,
kiszka, krajanki, pyzy oraz ziemniaczane placki.
To potrawy których babcia mnie nauczyła
chcąc bym sama przyszłym dzieciom je kiedyś robiła.
Dania mego dzieciństwa w czasie mnie cofają
i o ukochanym domu rodzinnym przypominają.

Czasy mojego dzieciństwa to obiad, który zawsze czekał na mnie na stole po powrocie ze szkoły. To ciepły krupnik, który mając lat kilka kochałam tak bardzo, że jadłam kilka razy w tygodniu. Dania, które przygotowywałam wspólnie z babcią, która przekazywała mi rodzinne przepisy licząc na to, że kiedyś z nich skorzystam. Dania dzieciństwa to nasze ukochane dania ziemniaczane. Kartacze i dom pachnący zasmażką, babka i kiszka ziemniaczana. Wakacyjne poranki w domu wypełnionym zapachem chleba w jajku. Racuch smażony na patelni przez babcię, która nigdy nie odmawiała swoim wnuczkom takich przysmaków. Tamte czasy to wspomnienia związane z rodzinną tradycją, kiedy jedząc coś pierwszy raz w roku ze świeżych warzyw, dotykało się czoła domowników łyżką. Świeża kapusta, botwinka, placki ziemniaczane z młodych ziemniaków. To smaki które przenoszą mnie do czasów dzieciństwa i mojego ukochanego rodzinnego domu. Babcia może być dumna z wnuczki, która teraz sama robi te potrawy mając nadzieję, że te same smaki przekaże swoim przyszłym dzieciom.

Smaki z dzieciństwa, to smaki prostych dań o bardzo specyficznym smaku.

Jednym z nich jakim wspominam jest Ser Zgliwiały. Biały ser który przez kilka dni dojrzewał w temperaturze pokojowej przy czym wytwarzał specyficzny zapach przypominający zmywacz do paznokci.Następnie podgrzewało się go na patelni aby woda odparowała, mieszało z jajkiem i przyprawami. I tak ze stworzonym smarowidłem zajadało się pajdy chleba.

Drugim może nie daniem lecz deserem który wspominam jest Kogel Mogel, czyli żółtka ucierane z cukrem, czasami z odrobiną kako. Nikt nie przejmował się salmonella tylko zajadał się tak prostym przepisem.

Te dwa smaki to zdecydowanie moje dzieciństwo ! Dzisiaj z zamkniętymi oczami potrafię sobie przypomnieć smak, konsystencje, zapach tych przepisów.

Krótka opowieść o pewnej Supermence, która posiadła przepis na najlepszy deser na świecie!

Od czasów dzieciństwa, moja starsza siostra wywołuje we mnie wyobrażenie pewnej bohaterki książki stworzonej z myślą o mądrych dziewczynach, dla których jej osoba jest Supermenką, a pociąga je za sobą wrażliwością, rozwagą, siłą oraz…umiejętnością gotowania!
To właśnie ona! Zawsze skora do subtelnej zgrywy! Czasem trochę taka przekora! Szelma z ulicy Delikatnej! Zgrywuska z dzielnicy Wrażliwej!
A w kuchni – starsza siostra, która zawsze wiedziała, jak pocieszyć tę młodszą!
Jako humorzaste dziecko w rodzinie, „przekupywano” mnie deserami;-). A wśród nich na podium znalazł się domowej roboty kisiel z własnoręcznie zerwanych wiśni. Obowiązkowo z dodatkiem makaronu, dużej ilości cukru i mąki ziemniaczanej, tak że łyżka na talerzu stawała na baczność!
Taka kiślowa zupa przepędzała wszelkie smutki! A zaangażowanie w proces jej tworzenia – misja- zerwanie wiśni z przydomowego sadu, przywracało poczucie sprawczości smutnemu dziecięcemu serduszku!

Supermenki wiedzą, jak ratować smakiem dziecięcy świat!