Jeżeli żono, mnie kochasz, jak co dzień mi powtarzasz
to czemu codziennie obiadu na stole nie stawiasz!

13.00

Czekałem na obiad …
Na drugi …
Na trzeci …
I się nie doczekałem.
Po co czekalem ?Po co ?
Ja nie lubie obiadu ,bo go nigdy nie ma ,ale w koło ,wszyscy !Narzeszcie,nareszcie obiad !
I dalej czekam na obiad ,na obiad miłości …

Stoi sobie na fortepianie kalafior kiełbasa i marchewka .
Jakże fajne ,gulasz .brawo .nie . obiad ,obiad istotny .

Pewnego razu gdzieś bardzo daleko,
Stał mały domek, nad jakąś rzeką,
Domek nieduży, lecz smutny troszkę,
W środku miał kurz i brud z paproszkiem,
Nikt w nim nie mieszkał, lecz domek marzył,
Że może kiedyś tak się przydarzy,
I w domku zamieszka jakaś rodzina,
Co będzie codziennie obiadek wcinać,
O menu przeróżnym więc marzył domek,
O sosach i o maczaniu w nim stosów kromek,
O ryżu pachnącym pieczonym kurczaczkiem,
Tak, taki obiad zjadłby ze smaczkiem,
O woni placków, tych ziemniaczanych,
Wędzonym łososiem poprzekładanych,
Marzył i myślał, myślał i marzył,
Aż dnia pewnego cud się wydarzył,
Raz drgnęła klamka domku małego,
Drzwi otworzone, to coś nowego,
Do domku zagląda dziewczynka Zosia,
Domek popatrzył na tego ktosia,
Dziewczynka z domkiem się przywitała,
I takie pytanie domkowi zadała:
„Czemu tak pusto, brak jakichś śladów,
Czemu tu nie je nikt dziś obiadu?”
Domek rozjaśniał, lecz Zosi się żali,
Chciałby by obiad tu gotowali,
Lecz nikt nie mieszka w domku tym małym,
Tym zakurzonym w paproszkach całym,
Zosia więc na to wnet odpowiada:
„To fantastycznie, świetnie się składa,
Akurat szukamy domku z rodziną,
Mama i tata, ja z Karoliną,
Możemy domku zamieszkać z tobą,
Mógłbyś się cieszyć codziennie nową,
A to grochówką, pomidorową,
Codziennie zupką przepyszną zdrową,
Codziennie ktoś by tu obiad gotował,
Możemy?” – Spytała ta Zosia nowa,
Domek szczęśliwy: „Och takie cuda!
Już mi nie grozi tu żadna nuda,
Obiad codziennie, rany nie wierzę”,
Tak domek z Zosią cieszył się szczerze.
A z tej historii morał jest taki,
Że w każdym domku mieszkają przysmaki.

Niedawno razem z moją rodziną,
Pojechaliśmy na urlop, gdzieś tam w dal siną,
Wiadomo, że jeść codziennie tam trzeba,
Jak obiad wspominam, to wielkie nieba!
Twarz cała mi się od razu cieszy,
Motto obiadu: „TRZEBA SIĘ SPIESZYĆ”,
A czemu spieszyć? Już zaraz powiem,
Po prostu mieliśmy córkę na głowie,
Na głowie dosłownie, pod pachą czasami,
Tak oto córcia siedziała z nami,
Ma 9 miesięcy, więc zrozumiałe,
Czemu tak trudno zjeść choć kawałek,
Córcia, gdy tylko wyjąć ją z wózka,
Wierci się, wydziwia, skacze jej nóżka,
Choć trzymam ją ręką, wygięta jestem,
Zwisa mi w lewo, chce szurać krzesłem,
Kiedy się nudzi, po krótkiej chwili,
Macha do ludzi i do … motyli,
Macha do wszystkich, kto tylko przechodzi,
Jak dobrze, że ona jeszcze nie chodzi,
Przynoszą obiad, wygląda smacznie,
Córeczka mlaska, zaraz jeść zacznie,
Lecz obiad mój jest a nie córeczki,
Już wpycha do niego swoje łapeczki,
Wsadzam ją prędko w krzesełko do karmienia,
Kroję kotleta, To nic nie zmienia,
Córcia rączką uderza w stolik,
Płacze, bo przecież rączka ją boli,
Biorę na ręce, kochane moje,
Mąż kroi kotleta, ja go nie kroję,
Fajnie, więc prędko zjadam kawałek,
Patrzę na szczęście to moje małe,
Kotlet nie dla niej, do rączki jej daję,
Kawałek bułki, może się najem,
Córeczka dziamga powoli bułeczkę,
Coś tam zje, na ziemię spadnie troszeczkę,
Obiad mój zimny, to nic nie szkodzi,
Przecież nie mogę dziecka zagłodzić,
Jem wszystko prędko, z chwili korzystam,
Patrzę na córkę, Oj nie jest czysta,
Więc myślę, trudno, wyczyszczę potem,
Prędko popijam mięsko kompotem,
Córka już podziamgała swoją bułeczkę,
Więc chce marudzić sobie troszeczkę,
O mamo moja, wstaję, wyciągam
Córkę z krzesełka, na męża spoglądam,
Córka na rękach, stoję przy stole,
Jem na stojąco, inaczej wolę,
Jest tak jak zwykle, to mnie nie dziwi,
Obiad zjedzony, wszyscy szczęśliwi,
Córka na rękach macha do każdego,
I śpiewa „ba ba ba” ładnie do tego.
A jaki morał jest z tego posiłku,
Nie da się zjeść siedząc na tyłku.