W moim rodzinnym domu od lat zawsze szykowaliśmy koszyczek. Każdy z członków rodziny musiał przygotować jedną rzecz. Mama zajmowała się estetyką i wyglądem koszyka, ozdabiała go w różne wstążki, upinała baźki i gałązki z żywopłotu. Tata przygotowywał wkład: szykował wydmuszki, gotował jajka i kiełbasę, kroił chleb i słodką bułkę przesypywał pieprz i sól. Ja z siostrą malowałyśmy pisanki. Między nami dochodziło wtedy do zdrowej rywalizacji a każda z nas chciała, żeby to jej dzieło było bardziej zauważone. Przygotowany koszyk wieczorem czekał do następnego dnia. Z takim zestawem wybieraliśmy się do kościoła od rana – wszyscy bez wyjątków. Taka oto pospolita ale zbliżająca tradycja :)

W moim domu choć przez długą część mojego życia to kobiety były w większości pieczenie nie było mocną stroną mojej babci ani mamy. Jednak moje święta i tak pachniały tak po naszemu i dodatkowo bezglutenu. Tak nawet 33 lata temu były osoby na diecie i choć to nie było łatwe moja mama z babcią robiły co w ich mocy. Na święta mama zawsze piekła świeży chlebek bez glutenu. Wychodził może za 3 lub 4 razem ale wychodził. Babcia brała mikser do ręki i przygotowywała babkę gluten free po śląsku nazywaną zawsze „zista” (dziwnie się to pisze w mowie lepiej brzmi a najlepiej smakuje przede wszystkim z babciną polewą). Do tego trzeba było upiec wędlinę. W tym to akurat mama się wyszkoliła i jej wędliny są pyszne. Piecze je do dzisiaj a moja córeczka, która kupnej szynki nie je tą od babci pałaszuje aż uszy się trzęsą. Przed świętami zbieraliśmy łupinki cebuli co by zrobić kolorowe jajeczka. Mama zawsze potrafiła zdobyć kilka czekoladowych bezglutenowych jajeczek i zajączków. Koszyk był wypchany po brzegi a nikt stojący obok nie miał pojęcia, że te smakołyki to bezglutenowe rarytasy. Dzisiaj również w moim domu pachnie bezglutenowymi specjałami jedynie chlebek wychodzi mi za pierwszym razem. Do dzisiaj mamy jajeczka kolorowe od łupinek cebuli a babka jest wg przepisu babci.

Święta Wielkiej Nocy od zawsze kojarzą i chyba już zawsze kojarzyć mi się będą z moją ukochaną babcią. Pamiętam te piękne, ręcznie malowane pisanki, które babcia robiła. Jako mała dziewczynka bardzo zazdrościłam jej talentu plastycznego. Było dla mnie czymś niezwykłym to, co babcia potrafiła na owych pisankach wyczarować za pomocą kilka farbek i cienkiego pędzelka. Później oplatała również pisanki kolorowymi mulinami tworząc wzory, które dziś nazywamy ombre, a wtedy nikt o czymś takim nie słyszał :) Jednak najpiękniejszym wspomnieniem jest pieczenie mazurków, a konkretniej jedna noc. Babcia mieszkała w tym samym bloku. Było już późno wieczorem, kiedy zadzwoniłam do babci i zapytałam o jej przepis na mazurka, ponieważ chciałam spróbować, czy i mi wyjdzie on równie smaczny. W odpowiedzi usłyszałam, że mam iść do sklepu, kupić konkretne produkty, a jak tylko babcia poda dziadkowi kolację to zaraz u mnie będzie. Piekłyśmy razem do późnych godzin nocnych, a na drugi dzień ozdabiałyśmy polewami i bakaliami. Miałam wówczas 18 lat i nie przypuszczałam, że będzie to nasze ostatnie wspólne pieczenie. A jednak, choć babci już z nami nie ma staram się kontynuować tę tradycję, jednak nigdy już mazurki nie smakują tak dobrze, jak te zrobione tego pamiętnego wieczoru.

MOJE WIELKANOCNE WSPOMNIENIE

Dawno, dawno temu (ale wcale nie za górami i lasami;), kiedy mieszkałam jeszcze z rodzicami, na wsi u mojej babci, Wielkanoc obchodzona była przez nas bardzo, ale to bardzo uroczyście i tradycyjnie. Któregoś jednak razu, a było to akurat w dniu święcenia pokarmów, w Wielką Sobotę, cały dom pochorował się, a jedyną osobą, której nie zmogła grypa, byłam ja. Miałam może 8 lat i wyprawa do kościoła była dla mnie nie lada wyzwaniem. Nawet koszyk ze święconka musiałam przygotować sobie sama (swoją drogą słabo go pamiętam, ale moja mama do dziś mówi, że takiego cuda nigdy wcześniej, ani później nie widziała;) Ubrałam się w swoją najpiękniejszą kreację, sprawdziłam czy wszyscy domownicy są ciepło opatuleni kocykami i wybrałam się na święcenie. Niestety, chyba pomyliły mi się godziny, bo kiedy przyszłam do kościoła ksiądz właśnie z niego wychodził. Nie mogłam zawieść schorowanej rodziny, pomyślałam, że jeśli nie poświecę koszyczka, to ani mama, ani tata, ani babcia nigdy nie wyzdrowieją i już zawsze będę musiała się nimi opiekować;). Postanowiłam, że poświęcę pokarmy za wszelką cenę. Chciałam dogonić księdza gdy będzie on zmierzał na plebanię, jednak los pokrzyżował me szyki. Po księdza przyjechali ludzie z sąsiedniej wsi i zabierali go na „konkurencyjne święcenie”. Nie zastanawiając się wiele, pędem rzuciłam się w kierunku księdza, wody święconej i „konkurencji”. Biegłam, a jajka i cała zawartość koszyczka, podskakiwała w rytm moich susów. Ksiądz już był na wozie, wóz już ruszał i w tym właśnie momencie zauważono mnie, biegnącą przez łąkę i błota. Ksiądz nabrał kropidłem odrobinę święconej wody, pokropił mnie i moją nieszczęsną święconkę, a ja odetchnęłam z ulgą. Cała w błocie, z lekko poobijaną święconką, ale za to szczęśliwa i spełniona powróciłam do domu. Pamiętam, że to były wyjątkowo udane święta, a Wielkanocne śniadanie nigdy nie smakowało mi bardziej;) WESOŁYCH ŚWIĄT!!!

Hej!
W moim domu rodzinnym w drugi dzień Świąt wszyscy jechaliśmy razem na działkę i zaczynała się zabawa która łączyła pokolenia :) były to najczęściej ciepłe, słoneczne dni. Dzieci z oczekiwaniem zasłaniały oczy, a dorośli w tym czasie chowali dziesiątki czekoladowych jajeczek w trawie, na drzewach, w krzakach….Następnie słyszeliśmy okrzyk „Szukanie czas zacząć!” i dzieci leciały by szukać lśniących w słońcu sreberek czekoladowych jajek… Zawsze z kuzynkami walczyłyśmy o to która więcej uzbiera :-) a potem można było wszystkie zjeść. To były wspaniałe czasy!