Moje najwspanialsze wspomnienia? To przygotowywane do świąt, ale nie sprzątanie, czy malowanie jajek ale robienie wyjątkowych, naprawę świątecznych zakupów! Wyprawa do miasta po szynki i kiełbaski! To była prawdziwa szkoła przetrwania. Najpierw stanie w kolejce, pilnowanie czy aby jakiś cwaniaczek nie wciska się do kolejki i wykupi nam szynczki, tej najpiękniejszej:) Potem umiejętne wynoszenie zakupionego towaru w takich elastycznych siatkach, które naciągały się pod wpływem wkładanych do nich towarów. Potem powrót zatłoczonym autobusem. Każdy z pakunkami, pasażerowie upchani jak szprotki w puszcze, ciało walczące z przeciążeniami podczas skrętów i zatrzymywania się autobusu, ręce drętwiały pod ciężarem zakupów, ale co tam czego nie zrobi się dla prawdziwych świąt:) Tym bardziej, że takie rarytasy były w domu zawsze i i i jedynie dwa razy do roku, w święta właśnie, wielkanocne i bożonarodzeniowe:) Następne dni to walka ze ślinką wydzielającą się w buzi, bo ze spiżarni pachniało wędzoną szyneczką, boczkiem i kiełbaskami hihihii Ach co za czasy….

W mojej rodzinie jest pewna tradycja, kiedy byłam mała każde dziecko musiało uwić gniazdko w sadzie na prezenty od Zajączka: to była nie lada gratka, każdy z nas chciał, by to jego gniazdko było najpiękniejsze, miało najlepszą lokalizację i do tego by zawierało najsmaczniejszą, najświeższą marchewkę, bo przecież wiadomo, że okres Wielkanocy jest dla Zajączka bardzo pracowity, dlatego warto, by od czasu do czasu mógł coś schrupać, a lepiej żeby to była marchewka a nie cukierek, żeby oczywiście nie wypadły mu ząbki :) cóż to było za oczekiwanie! Cały czas pilnowaliśmy swoich gniazdek (również z obawy przed starszym kuzynostwem :). I tak my pilnowaliśmy Zajączka, rodzice i dziadkowie nas, a psy biegały radośnie miedzy nami. Bo zapomniałam napisać, że dorośli również dostawali prezenty, głównie słodkości zawieszone na drzewach w ogrodzie (swoją drogą jakimś dziwnym trafem tak wysoko, że nasze rączki nie mogły ich dosięgnąć, ale to na pewno przypadek :D Tym samym naszą rodzinką wesoło spędzaliśmy czas na świeżym powietrzu, na rozmowach, pilnowaniu, i żartach :)

Kiedy byłam małą dziewczynką strasznie nie lubiłam buraczków od Babci. Każdorazowa degustacja kończyła się katastrofą, zaczynałam się dusić, łzy lały się strumieniami i było mi strasznie przykro, że siedziałam taka rozbeczana przy wielkanocnym stole. Oczywiście przyczyną takiego stanu rzeczy był chrzan i to nie byle jaki: z babcinego ogródka! Nasze buraczki nie były koloru buraczkowego były dużo, dużo jaśniejsze, aż różowe! Jednak od trzech lat nie spędzam Świąt z rodziną, z racji odległości o rodzinnego domu i konieczności pracy w święta i właśnie odczuwam dojmujący brak. Zgadnijcie czego? Owych buraczków! I sama kiedy kupuję buraczki od razu dorzucam do nich słoiczek chrzanu, ale smaku buraczków od Babci nie jestem w stanie uzyskać…

Do miłych wspomnień bez wątpienia zalicza się moja jednorazowa przygoda z lukrem na babkę, niby Babcia dała mi swój przepis i nawet nadzorowała jego wykonanie (chociaż kiedy Babcia na chwilę się odwracała zawsze dosypywałam cukier puder, ale ja tak już mam, że lubię jak jest wszystkiego więcej, tak od serca po prostu i nijak z tego nie wyrosłam) lukier był rzadki oblepiał wszystko moją buzię, bo cały czas go degustowałam, włosy, bo grzywka złośliwie przeszkadzała mi w pracy i fartuszek i nawet buty, no wszystko po prostu. I nic nie pomagało, a Babcia przecież swoje sposoby ma nawet na lukier. Lukier wsiąkał beztrosko w babkę, a reszta spływała na talerz, tworząc niezbyt dekoracyjną kałużę. Babcia oczywiście powiedziała, że lukier jest cudowny, a ja się z Babcią nie chciałam kłócić, więc przystałam na jej pochwałę. Następnego dnia jednak nie wiedzieć czemu, babkę z trudem dało się w ogóle pokroić, a jeszcze większą trudność sprawiało podejmowanie próby pogryzienia ów specjału. Jednak Babcia była zachwycona (mam podejrzenie, że ona po prostu połykała kolejne kawałki). Summa summarum już nigdy nie przydzielono mi lukrowania baby wielkanocnej, jednak do dziś podziwiam moją słodką Babcię, jej wyczyn w postaci połykania babki i jej ogrom miłości… Taka Babcia to prawdziwy Skarb!

Dziwne są te Święta, wszyscy jacyś inni
Robią rzeczy których zwykle robić nie powinni
W sklepach tłumy ludzi, kłębią się i pchają
Wojna jakaś idzie? Za darmo coś dają?
Wózki z górką wielkie niczym Pireneje!
A listy zakupów – istne epopeje
Choćby Sąd Ostateczny, a nie Zmartwychwstanie
Pusto jest w kościołach – pełno w Lewiatanie
W Świątecznych symbolach też mamy roszady
Miast Pana na krzyżu – zając z czekolady
Angry Birds’y dawno wyparły baranka
A w miejsce pisanki – jajko niespodzianka
Co robią parówki W koszyku z święconką?!
No jasne, promocja, chwała ci Biedronko!
O laniu w Dyngusa mało kto pamięta
Ale co się dziwić, gdy co drugie Święta
Zimno jak w lodówce, śniegu zatrzęsienie
Swoją drogą – więcej niż na Boże Narodzenie
Może czarnowidzę i defetyzm sieję?
Wpadłem w melancholię? Straciłem nadzieję?
Może wyolbrzymiam i trącę groteską?
Może sam Wielkanoc celebruję w Tesco?
Prawda jest dość prosta, już odpowiedź daję
Wiersz ten, jak Wielkanoc, jest po prostu – z jajem
A sens i przesłanie podaję na tacy:
To wesołe Święta, więc cieszcie się rodacy!

…Wiersz ten jak legenda, niby to zmyślone
Lecz ziarenko prawdy w każdym jest wsadzone…

Może nie do końca w wierszu odpowiadam na pytanie konkursowe, więc napiszę że moją ulubioną tradycją którą będę przekazywał moim dzieciom w Wielkanocne Święta, jest właśnie Radość. Radość z cudu i radość z bezcennych wspólnych, rodzinnych chwil. Tego nikt nam nie odbierze i to szanujmy i ceńmy ponad wszystko. Wesołych i Radosnych Świąt!